Сауданың дамуымен аң аулау тауарлық мәнге ие болды. Саудагерлер мал терісін көптеп сатып алып, оларды жәрменкелерге өткізді. Үй кәсіпшілігінің маңызы артты, онда жасалған бұйымдардың бір бөлігі шаруашылықта пайдаланылса, басқа бөлігі сатуға арналды. Қазақтың көшпелі шаруашылығының дәстүрлі түрлерінде серпінді өзгерістер байқалды — мал шаруашылығының мәні артты. Қазақстан керуендер үшін түйелер мен жылқы беріп отырды, транзиттік сауда да ерекше рөл атқарды.
Алайда Қазақстанның экономикалық және саяси жағдайының біркелкі еместігі байқалды, өте-мөте егіншілік баяу дамыды. XIX ғасырдың бірінші жартысында өлкеде небары 29 мың десятинаға жуық жер жыртылып, күздік және жаздық бидай, сұлы, арпа, бұршақ, қарақұмық егілді. Тәлімі егіншілік Жайық, Ертіс, Сыр, Тобыл және басқа өзендерінің өңірлерінде кеңінен тарады. Суармалы егіншілік Сырдария, Жаңадария, Қуандария өзендері бойында қалыптасты. Қоныс аударған орыс шаруаларының ықпалымен қазақтар еңбек құралдарын жетілдірді. Орыс шаруалары, өз кезегінде, жергілікті халықтан егістікті суару тәжірибесін үйренді.
