Мұсатай. Мейлі, қайтсе де, маған бастықтың айтқаны – заң.
Күләнда. Үлкеннің айтқаны қайда қалады, сонда?
Мұсатай. Үлкен-кіші деп сызылып тұратын күн қалған әлдеқашан. Бастық бар, бағынушы бар қазір.
Шаншар атай. Үлкенмен санаспаған – халықпен жанаспаған. Соңғы айтарым осы саған. Болды. Шөп Әшірбектің үйіне түседі.
Мұсатай. Түссін, түссін. Ертең сарайға жаяу арқалап тасып жүрмесеңдер бопты, әйтеуір.
Шаншар атай. Оған қам жеме. Сенен келгенді көріп-ақ алдым. (Шаншар атай кетуге ыңғайланады). Күләнда. Ата, отырыңыз, қымыз ішіңіз. Шөп қайда қашар дейсіз, енді сіз кіріскен соң...
Шаншар атай. Соны айт, тегі. Әкеле ғой қымызыңнан. (Күләнда сапырып, бір кесе қымыз құйып береді. Атай сол тұрған жерінде тізе басып, дем алмастан кесені басына бір-ақ көтереді). Ал, рақмет, қарағым. Қой, тұрайын.
