Тілдің пайда болуы мен дамуы осы жұмбақты шешуге ұмтылған ғалымдарды әрқашан қызықтырды. 1876 жылы Фридрих Энгельстің «Маймылдың адамға айналуындағы еңбек рөлі» атты еңбегі пайда болды. Энгельс алға тартқан негізгі идея – сөйлеу маймылдың адамға айналуына ықпал етті және бірлескен еңбек әрекеті кезінде ұжымда барлық дамыды. Карлмен бірге сөйлеуді дамыту бойынша көптеген еңбектер жасады. Тілдің пайда болуы туралы көптеген кейінгі гипотезалар Маркс пен Энгельстен шыққан. Энгельстің ойынша, тіл мен сана бір-бірімен тығыз байланысты, ал сананың негізі практикалық қарқынды белсенділік адам. Бірте-бірте қоғамның дамуымен адам сөйлеуінің әртүрлі диалектілері пайда болып, қоғамның элиталық қабаттарының сана-сезімін білдіруіне айналады. әдеби тіл, ол халық диалектісіне қарсы. Осылайша, Энгельстің пікірінше, неміс және ағылшын тілдерінің дамуы орын алды.
Дыбысқа еліктеу теориясы
тілдің шығуы туралы теориялардың бірі. Бұл теория бойынша тіл адамның табиғи дыбыстық және дыбыстық емес белгілерге еліктеуінен туған. Дыбысқа еліктеу теориясын жақтаушылар дыбысқа еліктеуді дыбыстын дыбысқа еліктеуі және дыбыстық символизм түрінде кен мағынада түсінген. Дыбысқа еліктеу теориясын ұсынған стоиктер (б. з. д. 3 ғасыр), ол кейін Г. В. Лейбниц, И. Г. Гердер еңбектерінде дамытылған. Бұл теорияның күшті жағы дыбыспен мағынаның алғашкы байланысын және оның табиғи екенін мойындағандығында. Дыбысқа еліктеу теориясы жактамайтындар бұл теорияның әлеуметтік жағдайларды ескермейтінін, дыбысқа еліктеуді тым асыра бағалайтының сынай отырып, дыбысқа еліктеудің манызын төмендетті, дыбыстық символизмді жоққа шығарды. 20 ғасырдың 50—80 жылдарында зерттеулер дыбыска еліктеу, дыбыстық символизм ым қимылымен бірге тілдің шығуында аса манызды қызмет атқарғаның айқын дәлелдеді.