Клара Қабылғазина
жүктеу/скачать 2,41 Mb. Pdf көрінісі
|
Тіршілік.pdf
| Тіршілік
Бозалаң таң да сәуле берiп, күннiң қызыл шашақтары алқызыл жалқын шашып, жайлап тарап, көтерiле бастады. Тағы бiр таң атты, тағы бiр күн өз қарекетiн бастады. Өмiр – өзеннiң ағысы тылсымдап өтiп, өзiмен бiрге талай-талай жақсылықты да, жамандықты да алып кетiп жатты. Осы жылы орта мектептi бiтiргелi жүрген Айнаш бойжетiп, тара лып өсiп, әйелге тән қалыптасып, көңiл аударып қарайтындай әдемi қыз бо- лып шыға келдi. Қайқиған, тарам-тарам қара кiрпiктердiң аясындағы тұңғиық көздер аппақ, тап-таза шарада, мөлдiрей жаутаңдайды. Тал шыбықтай бұратылған денесi, қыпша белi, сүйрiктей саусақтары, қиюын әдемi тапқан мойын тұсы, бiресе түйiп, бiресе жайып, немесе құбылтып өрiп қоятын толқынды әрi ұзын шашы бәрi-бәрi табиғаттың пәк қызының тұп-тұнық тазалығын, әсемдiгiн, сұлулығын паш еткен- дей. Мектеп өмiрiнiң қым-қуыт қызығымен, балалықтың, жастықтың бал дәуренiн кешiп жүрген ол бәрiн ата-анасы мен ауылын, әкпе-жездесiн жиi ұмытатын. Балаң, жас, көңiлi сан-саққа жүгiрiп, алабұртқан, қызыққа тоймайтын жастағы бойжеткен көп уайым түбiне жете бермейтiн-дi. «Ол уақыт заңы, табиғат талабы ғой» – деп Тынышжан да қыз мiнезiне аса мән бермеген едi… Әдеттегiдей Айнаш кешкi ас қамдап, жездесiн қарсы алу қарекетiне кiрiстi. «Емтихандар да мұрынға тақалып тұр-ау» – деп ойлап бiраз сабақтарына дайындалды. Күндегiсiнен әлдеқайда кеш оралған Ты- нышжан бүгiн көңiлдi екен. Сәл iшiңкiреп алған ба, әйтеуiр, қабағы ашыңқы, жүзi жадыраңқы тартқандай. – Айнаш, ау, Айнаш! Ку-ку! Қайдасың? Асүйдегi қызды байқамай, бөлмеге қарай өттi. Айнаштың жездесiнiң бұлай дауыстауын балалары кеткелi алғаш естуi. Жүрегi шым ете қалғандай болды. – Мұндамын, жезде! – деген дауысын естіп, қайта оралып, -байқамай қалдым ғой, бай боласың, – дедi қалжыңдап. Жездесiнiң қабағы жадырап, көңiлi көтерiңкi екенiне қуанған қыз да жанарын мөлдiрете, қуана әрi қысыла күлiмсiредi. Оның жақын келiп, қапсыра құшақтап, маңдайынан, бетiнен сүйген әрекетiне қарсылық бiлдiре алмады, тiптi сол сәттiң ұзара түсуiн iштей тiледi қыз. Есiне кенеттен әлдене түскендей Тынышжан жалт бұрылып, «кешкi тамақ iшiп келдiм, жатамын», – дедi де өз бөлмесiне кiрiп кеттi. Ұйқыға жатқанымен қыздың жанын жай таптырмаған әлдебiр сезiм, өн бойындағы қанын қыздырып, тамыр-тамырын бусатып, 142 Клара Қабылғазина екi бетi алаулап көпке дейiн басыла алмады. Әрлi-берлi аунақшып, ұйқысы шайдай ашылып, көкiрегiн кере, әлсiн-әлсiн күрсiнiп жатып, көзi iлiнгенiн байқамады. Түннiң бiр уағында өзiне жақындап қалған сұлбаның жиi-жиi тыныстағаны естiлiп, дәл күтiп жатқандай қыз оянып кеттi. Қасына қисайған ер адамның оттай ыстық демi, денесiн, тұмса ағзаны балқытып, балбыратып жiбердi. Айқасқан құшақтар тас болып қатып қалғандай… Бiрiн бiрi көптен күткен, аңсай, шөлдей, сарыла күткен жандар тәрiздi! Япырым-ай, адам басынан мұндай да тамаша сезiмдер өтедi екен-ау! Жұмақ, бақыт, махаббат дегенiң осы болса, мұны сезiну бақыты соған бұйырып отырса одан артық не керек?! Махаб- бат ләззатынан тыныстап жатқан қыз осыны ойлады. Ал, Тынышжан болса өз iсiне ендi ғана есеп бергендей көзi жұмулы болса да санасы өкiнiштен, ұяттан өртенiп жатқандай…, cуық…, бағанағыдай емес, от- тай сезiмнен салқын күл ғана қалғандай сұлық жатыр. – Айнаш… кешiр… менi құдай атты… – О не дегенiңiз?! Қиналмасаңызшы… сiздiң күлiп жүрген кез де рi- ңiз дi сағынғандаймын. Бiр-бiрiне терiс қарап жатқан күйлерi, еш ләм деместен атар таңды атқызып, бiрi мектебiне, бiрi жұмысына кеттi. Бiрақ, махаб- бат ләззатының ерекше қасиетi екеуiнiң де жүздерiнен байқалып, бiр сәттiк бақыт табы сезiлiп тұрды… Әдеттегiдей емес, өмiрге құштарлық сезiмi бiрiнiң бойында қайта оянып, бiрiнiкi арта түскендей… Адами сезім бе, әлде сайқал нәпсі ме құдiретті күш дегенiне бағындырды, екi жанның бағынбасына, мойын ұсынбағанына қоймады. «Болар iс бол- ды, қалғанын көрiп алармын», – дедi ме әлде шынымен сезiм, оты шар- пыды ма, әйтеуiр, Тынышжан өз әрекетiне емiн-еркiн жол бердi. Үйiне қарай асығатын әдет тапты. Айнаштың үйде сағына тосып отырғанын елестетсе қуанышқа бөленгендей болады. Қайғы-қасiретi де, сұр күндерi де сол iңкәрлiк тасасында қалған. Құштарлық жалыны екеуiнiң де бойын әбден билеген… Бiрi: «Жастықтың желеуiмен албырттықпен ерте үйленiп, тұрмыстың шылауында, күйбең тiрлiктiң құрсауында жүрiп, сүю дегеннiң, шын махаббат дегеннiң, құштарлық сезiмнiң алабұртқан, аңсатқан сәттерi бар екенiн неғып байқамағанмын, қалайша бiлмегенмiн», – десе, екiншiсi: «Адам баласына құдай осын- дай да тәттi, отты сезiмдер сыйлаған екен ғой… Махаббат жолында бастарын құрбан еткендердiң күйiн ендi түсiнгендеймiн… Шын бақыт дегендi адам тек осындай сәтте сезiнетiн болуы керек…», – деп ойлай- ды. |