Саптыаяқ – саптыаяқ деп әдетте ағаштың безінен ойылған сабы бар бақыраш тәрізді шұңғыл ыдысты, яғни ағаштан жонып жасаған аяқты айтады. Зерен –

Қазан шойыннан жарты шар үлгісінде құйылады, ұстауға қолайлы төрт құлағы болады. Сыйымдылығына қарай көлемі әр түрлі болады. Ең үлкені он екі қарыс қара қазан немесе жай қазан дейді. Қазан асындағы ас пісіретін адамды (еркек, әйел) қазаншы дейді. Қазан кәдімгі үш бұтты ошаққа немесе жер ошаққа отырықшы жерде арнайы қазандыққа орнатылады. Оттан көтеріп алғанда қол күймес үшін және күйе жұқпас үшін тұтқыш қолданады.

Қазан тоқшылық пен берекенің, ырыс-несібенің айғағы, қасиетті киелі ыдыс.

Ошақ – қазан асуға арналған қасиетті тұрмыс құралдарының бірі. Оны қастерлеп «қазан-ошақ» деп киелі ыдысқа қосақтап айтады. Ошақсыз қазан асылмайды. Ошақтың үш түрі бар. Біріншісі темір ошақ. Ол нақышталып, бедерленген шеңберден, қазан түбін алақанымен көтеріп тұратын қарғашадан немесе үш аяқтан тұрады. Жиегіне шығыршық орнатады. Бұрын мұндай ошақтарға ат арқандаған. Екіншісі жер ошақ, яғни жерден екі-үш, төрт бұрыштап қазады. Үшіншісі тас ошақ. Оны көш, еру кездерінде тастан қалап жасай береді.

Ерте замандағы ас пісіруге арналған ыдыстың бірі — бақыр. Бұл мыстан немесе шойыннан құйылған қазан сияқты түбі шұңғыл, сабы бар ыдыс. Бұл ыдыспен ет асып жеу көбінесе жылқышылар мен жолаушыларға қолайлы болған «Бақырың оттан түспесің» деп бата беру — жылқышыларға беретін батаның бір түрі. Ол «ет көп болсын» деген ниетті білдіруден туған тілек. Ал кішірек бақырды бақыраш деп атаған. Леген- қол жуатын жеңіл шылапшын. Тегеш- әр түрлі тағам құю үшін жасалған, ернеуі тік, үлкен ыдыс.