деп атаған. Темпераменттердiң бұл бiрiгiмдiк (типологиялық) жүйесi өмiрлiк iс-әрекет
тұрғысынан өте тиiмдi, себебi оны пайдалана отырып, нақты тұрмыстық жағдай-ларда белгiлi
темперамент типiне жататын адамның бо-лашақ әрекет-қылығын күнi iлгерi пайымдауға әбден бо-
Темпераменттер жөнiндегi ғылымның iрге тасын қалаған ежелгi грек дәрiгерi - Гиппократ
(б.э.д. V ғ.). Оның тұжырымы бойынша, адамдар төрт "дене шырындарының" - қан, шырыш, өт,
запыран - өзара қатынасы-мен ажыралады. Осы психологиялық тағылымды арқау ете отырып,
ежелгi дүние дәрiгерi Клавдий Гален (б.э.д. II ғ.) алғашқы рет темперамент түрлерiне ғылымдық
си- пат бердi. Гален темперамент түрiн денеде жоғарыда аталған шырындардың бiрiнiң
басымдылығымен байланыстырды. Ол бiздiң заманымызға дейiн жеткен темперамент атауларын
белгiледi: сангвиник (sangius - қан), флегматик (phlegma - шырыш), холерик (chole - өт),
меланхолик (melaschole - запыран). Гален ендiрген бұл ғажайып жаңалық кейiнгi жүзжылдықтар
желiсiнде көптеген ғалымдар iзденiсiне күштi ықпалын тигiздi.
Ежелгi дәуiрлерден бастап зерттеушiлер адамдар-дың дене құрылымы және физиологиялық
қызметiнiң ерекшелiктерiмен сай келетiн көп түрлi әрекет-қылықтар-ды топтап, ретке келтiруге ат
салысты. Осыған орай темпераменттiң көп түрлi типологиясы қалыптасты. Бұлардың iшiнде назар
саларлықтай тип - адамның дене құрылымына байланысты дараланып, тума темперамент
қасиеттерiне негiзделген -
Достарыңызбен бөлісу: