Қуёш фасли. Ҳикоялар
жүктеу/скачать 1,22 Mb. Pdf көрінісі
|
Quyosh fasli. Hikoyalar (antalogiya)
| www.ziyouz.com кутубхонаси
37 — Хўш, яна бирон ишкалми? — Ишкалмас, Вали Парпиевич, одамлар ташқарига чиқайлик. дейишяпти... — Чиқарманг, биттасиниям чиқарманг! — Ҳожатга дейишяити... — Йўқ, иштонларига қилиб қўйсаям, чиқарманг! — Босиб келишаяпти, Вали Парпиевич, милициянинг ҳам кучи етмаяати. — Ёптиринг эшикни!Қулфлатинг!— дея Парпиев даргазаб ҳолда бақирди. — Эшитдингизми? Қулфлатинг, калитини ўзимга олиб келиб беринг! Дарров! Бузғунчилик қилаётганларни ёзиб беринг!Ташқарига милиция қўйдиринг. Деразаларни очтирманг. Тамом. Гап шу! Бажаринг! — Парпиев Мўйдиновнинг минғирлаган овозидан ижирғаииб трубкани ташлади, қўнғироқ тугмасини босди. Қабулхона эшиги очилиб, секретарь қиз мўралади. — Шофернн чақиранг, — деди Парпиев қовоқлари остидан қизга тикилиб. — Хўп. Тезда шофер йигит кирди, райком ҳовлисидаги ишком остида нарда ўйнаётган бўлса керак, турқи тумтайган эди. — «Баланд кўприкка» ҳайда, — деди Парпиев юз тусида ҳеч қандай ҳаяжонни ифода қилмай. — Меҳмонларнинг қораси кўриниши билан телефон қил. — У ерда тайинланган одам борку. — Эҳтиёт шарт, — деди Парпиев қиёфасини бузмай. — Сиз нимада борасиз, мен у ёққа кетсам?— мулоҳаза қилгая айтди шофер. — Шеригинга айт, тайёр турсин. — Хўп. Шофер чиқиб кетгандан кейин бир оз вақт ўтгач, эшик тирқишнда яна секретарь қиз кўринди. — Ҳм? — Калит ташлаб кетишди, — деди қиз эшитилар-эшитилмас овозда. — Сизга. — Опкелинг. Секретарь қиз яқинлашиб, калитни стол бурчагига омонатгина қўйди. — Чой олиб кирайми?— сўради қиз эшик олдидан. — Майли. Парпиев калитни шим чўнтагига солиб, соатига қара-и. Уч бўлибти. Ўн иккига келишлари, бир оз районни кўздан кечиргач митингга киришлари керак эди. Ҳамма бало ўша районнинг биринчиси, маҳмадона Эшмуҳамедовда!Товуқхонаси ҳам қолмагандир Раҳбарга кўрсатмаган!Кани энди замон кўтарса-ю, шартта бориб револверни тираб, лаънатининг пешонасндан қўйворсанг-да, армондан яйқсанг! Қабулхона эшиги очилиб, ижроком раиси Соттиев кириб келди. У баланд бўйли, дуккипешона. ола-кула кўзли, ёши қирқлардан ошган малласоч одам эди. Стол қаршисига келиб тўхтади. Парпиевни авзойнни кўриб айтмоқчи бўлган гапини ютди. — Ҳм?— деди Парпиев ўрнидан турмай. — Штабдагилар илтимос қилишди, Вали Парпиевич — деди у юраги бетламай. — Шу чоққача меҳмонлар келишмади, ўзимиз борақолайлик, бизни кўриб, иўлга тушишади, дейишяпти. — Соттиевнинг «Штаб» дегани, ижроком биносннинг мажлислар зали — у ерда Раҳбарни кутиб олиш бўйича район илғорларидан иборат комиссия йиғилган, тахминан қирқ нафар одам меҳнат қаҳрамонлари, ветеранлар, номи чиққан механизатору — сут соғувчи жувонлар, ҳаммаларининг кўкракларида орден-медаллар... — Шу маслаҳатга нима дейсиз, Вали Парпиевич? Кутавериб тарс ёрилишга тайёр турган Парпиевга бунақанги фикр маъқул тушгандек бўлди. |