Сақ (жалт). Қой, жаман ырымды бастағаның!
Сауытбек (екпіндеп). Ағатай, бұл ырым емес, шындық. Ақбөпе өмірде бір-ақ рет сүйетін адам. Ол менсіз өмір сүре алмайды. Ақбөпе – аққу. Сыңарынан айырылған аққу көктен өзін-өзі жерге тастап жіберіп өлетін көрінеді. Ақбөпе соның керін киеді. Мен де сөйте аламын ба? Қайдам?
Сақ. Аққу – тілсіз құс, мұң-шерін сыртқа шығара алмайды. Арнасынан асқан қайғысы оны жерге алып ұрады. Сен – ақынсың. Ақбөпенің аянышты халін, екеуіңнің мұңды махаббаттарыңды ән қылып айт, шерің тарқайды. Сонда сен аққу құсап жайрап жатпайсың, жұрт қатарына қосыласың. Айт, Сауытбек, шеріңді. Қалың ел жаттап алып, айтып жүретін ән айт!
Жидебай шығады. Жидебай (ентелеп келіп, Сауытбекті құшақтап). Тірімісің, Сауытжан! Уһ, көңілім енді орнына түсті-ау! (Сақ қарияға). Ассалаумағалайкум, қария!
Сақ (разы болып). Уағалайкумассалам, Жидебай шешен, сал. Бауыр деген осы! Сендер, Ашаның алты салы, бір-біріңе жақынсыңдар, бір-біріңді іздейсіңдер. Оның үстіне Сауытбек – сенің ет жақының.
