Xi ғасырдың соңына таман Кіші Азияда аса күшті Осман империясы
Осман империясының құрылымы
жүктеу/скачать 26,51 Kb.
|
1 2
Байланысты:тмт9
| Осман империясының құрылымы. Осман империясы орта ғасырдағы әскери-феодалдық құрылымдағы мемлекет болды. Империя уәлаяттарға (облыстарға) бөлінді. I Сүлейман (1520-1566) кезінде Осман империясы 21 уәлаяттан құрылды. Уәлаяттар санжактарға бөлінді. Уәлаяттарды бейлер басқарды. Олар санжактарға да билік жүргізді. Ол азаматтық және әскери басқару түрінде жүргізілді. Бұлар сонымен бірге өз аймақтарындағы ірі жер иелері болды. Феодалдық иерархиялық жүйеге кірді.
Осман империясында сот жүйесі де болды. Сот жұмысын мұсылман қазы (кадилар) жүргізді. Сот ісін жүргізу орталықтандырылып, жоғарғы сот уәзірдің қолында болды. Діни бағыттағы сот істерін шейх-улъ-ислам жүргізді. Осман империясы 4 әлеуметтік топтан тұрды: 1) Рухани феодалдар; 2) Әскери феодал; 3) Көпестер мен қала тұрғындары; 4) Шаруалар. Қала тұрғындары мен шаруалардың құқықтары шектеулі болды. Барлық жер мемлекет меншігі саналды. Жердің едәуір бөлігі феодалдарға уақытша меншікке берілді. Бұл уақытша берілген жер лен деп аталды. Леннің иелері сипахилер болды. Олар сұлтанның атты әскерінде қызмет атқарып, өздерінің лендерінің мөлшеріне сәйкес жорыққа белгілі бір әскер шығаруға міндетті еді. Империяның қол астында қалған халықтар түрік езгісіне қарсы күресін тоқтатпады. Болгар және серб партизандары өздерін «гайдуктер» деп атады. Олар мұсылман мекендерін өртеді, тонады, түрік әскерлеріне шабуыл жасап отырды. Ресей империясы славян халықтары болгар, сербтерді қолдап отырды. Алғаш рет ұйымдасқан көтеріліс 1598 жылы Тырново қаласында болды. XVI ғасырдың соңында, 1594 жылы серб халқы Австрия мемлекетінің көмегіне арқа сүйеп, түріктерге қарсы көтеріліске шықты. Болгар және серб халықтарының көтерілісшілері арасында бірлік болған жоқ, Осыны пайдаланған Түрік сұлтандығы Косово жеріне албан мұсылмандарын жер аударып, ондағы мұсылмандардың санын көбейтті. Түрік билігінен қашқан сербтер Воеводин жеріне орналасты. Түрік үстемдігі Балқан түбегінде 1389-1878 жылдарға дейін созылды. Осман империясының мемлекеттік ұйымы өте қарапайым болды. Оның негізгі бағыттары әскери және азаматтық басқару болды. Елдегі ең жоғарғы қызмет сұлтан болды. Азаматтық жүйе аймақтарға тән белгілерге құрылған әкімшілік бірліктерге негізделген. Түріктер мемлекет діни қызметкерлерді бақылайтын жүйені қолданды (Византия империясындағыдай). Мұсылман Ираннан әкімшілік және сот жүйесі енгізілгеннен кейін сақталған түріктердің исламға дейінгі белгілі бір дәстүрлері Осман империясының әкімшілік шеңберінде маңызды болып қала берді. Мемлекеттің басты міндеті - империяны қорғау және кеңейту, сонымен қатар билікті сақтау үшін ел ішінде қауіпсіздік пен тепе-теңдікті қамтамасыз ету болды[3]. Мұсылман әлеміндегі бірде-бір әулет Осман әулеті сияқты билікте болған емес. Османлы әулеті түркі тектес болған. Он бір рет Осман сұлтанын халық жауы ретінде жаулар құлатты. Осман империясының тарихында Осман әулетін құлату үшін 2 ғана әрекет болған, олардың екеуі де сәтсіз аяқталған, бұл Осман түріктерінің күшіне куә болды. Сұлтан басқарған халифаттың исламдағы жоғары позициясы түркілерге Осман халифатын құруға мүмкіндік берді. Османлы сұлтан (немесе падишаһ, «патшалардың патшасы») империяның жалғыз билеушісі болды және ол әрқашан абсолютті бақылауды жүзеге асырмаса да, мемлекеттік биліктің даралануы болды. Жаңа сұлтан әрқашан бұрынғы сұлтанның ұлдарының бірі болды. Сарай мектебінің күшті білім беру жүйесі мүмкін емес мұрагерлерді жоюға және басқарушы мұрагерлер элитасына қолдау жасауға бағытталған. Болашақ мемлекеттік қызметкерлер оқыған сарай мектептері оқшауланған жоқ. Медреседе мұсылмандар оқыды (осман. Medrese), мұнда ғалымдар мен мемлекеттік қызметкерлер сабақ берді. Материалдық қолдауды кедей отбасылардың балаларына жоғары білім алуға мүмкіндік беретін вакуфтар ұсынды[4], ал христиандар Румелия және / немесе Балқан (девширме) елдерінің тұрғындарынан жыл сайын 8 жастан 12 жасқа дейінгі 3000 христиан ұлын қабылдайтын эндерунда оқыды[5]. Керемет Портаның қақпасы (Bâb-ı Âlî) Сұлтан жоғарғы монарх болғанына қарамастан, мемлекет пен атқарушы билік саясаткерлерге жүктелді. Өзін-өзі басқару органында кеңесшілер мен министрлер арасында саяси күрес болды (диван, XVII ғасырда Порту деп өзгертілді). Бейліктің кезінде де диван ақсақалдардан тұратын. Кейінірек ақсақалдардың орнына армия офицерлері мен жергілікті білгірлер (мысалы, діни және саяси қайраткерлер) диванға кірді. 1320 жылдан бастап ұлы уәзір сұлтанның кейбір міндеттерін орындады. Ұлы уәзір Сұлтанға мүлдем тәуелсіз болды, ол Сұлтанның мұрагерлік мүлкін кез-келген жолмен иеліктен шығарып, кез-келген адамды жұмыстан шығарып, барлық саланы басқара алды. XVI ғасырдың соңынан бастап сұлтан мемлекеттің саяси өміріне қатысуды тоқтатты, ал ұлы уәзір Осман империясының іс жүзінде билеушісі болды[6]. Ұлы Сүлейменнің тұғрасы (1520) Осман империясының бүкіл тарихында Осман империясының вассал княздіктерінің билеушілері сұлтанмен әрекеттерді үйлестірмей, тіпті оған қарсы әрекет еткен жағдайлар көп болды. Жас түріктер төңкерісінен кейін Осман империясы конституциялық монархияға айналды. Сұлтан енді атқарушы билікке ие болмады. Барлық провинциялардан келген делегаттармен парламент құрылды. Олар Императорлық үкіметті (Осман империясы) құрды. Қарқынды дамып келе жатқан империяны өз ісіне берілген, тәжірибелі адамдар басқарды (албандар, фаниариоттар, армяндар, сербтер, венгрлер және басқалар). Христиандар, мұсылмандар мен еврейлер Осман империясындағы басқару жүйесін толығымен өзгертті[7]. Осман империясында эклектикалық үкімет болды, ол тіпті басқа державалармен дипломатиялық хат алмасуға әсер етті. Бастапқыда хат алмасу грек тілінде жүргізілді[8]. Османлы сұлтандарының барлығында 35 жеке белгілер болды - олар қол қойған тұғралар. Сұлтанның мөріне ойылып жазылған оларда Сұлтан мен оның әкесінің аты, сондай-ақ мақал-мәтелдер мен дұғалар жазылған. Ең алғашқы тұғра Орхан I тұғрасы болды. Дәстүрлі стильде бейнеленген луридті тұғра Осман каллиграфиясының негізі болды. жүктеу/скачать 26,51 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|
1 2