ЭЛЛИНДІК
ЖӘНЕ
РИМДІК ФИЛОСОФИЯ
— антика философиясындағы
эллиндік кезең
б.д.д. шамамен VIғ. орт. б.д.V-IVғ.ғ. аралығын қамтиды.
Эллиндік және
римдік философияға
ежелгі грек және Шығыс халықтарының
(әсіресе Кіші Азия) өте бай рухани байлықтарының әсері зор болғандығы
белгілі. Әсіресе Шығыс халықтарына тән мистикалық әдет-ғұрыптар,
астрология, гороскоп, т.б. да сенімдерін, Шығыстың кейбір құдайларын
(Исида – Даметра, Кабела (Жер-Ана) - Афродита, Артемида, т.б.) өз
құдайлары ретінде мойындап, оларға табыну сияқты діни сенімдері Грекия,
рим халықтарының сол кездегі мәдениетінің өзектілерінің бірі болды. Діндегі
сияқты, философияда да жеке тұлға мәселесі алдыңғы шепке шығып, жалпы
этикалық проблема ретінде көптеген ойшылдардың еңбектерінде көрініс
тапты. Б.д.д.IV-IIIғ. осы проблемаларға жауап іздеген негізгі екі
философиялық ағым пайда болды. Олар стоиктер мен эпикуршылардың
философиялық ілімдері еді.
Достарыңызбен бөлісу: | 
