1 жадынама. Психологтың кеңесі: «Оқу жылдамдығы төмен, нашар оқитын (кітапты) балаға қалай көмектесуге болады?»

Бір қаз болыпты. Таң сәріде ол жүзіп келе жатып, суда өзін көріп қалады. Қаз өзңне қатты ұнап қалды. Қанаттарын жайып, бір сілкініп алды. Қаз өзі туралы ән айтқысы келді. «Мен қандай әдемімін, өзім қандай сұлумын!» -деп айтқысы келді. «Теректен мен сымбаттымын, қардан ақпын, көзі айдын көлден таза». Бірақ жан-жағына қарады да, . . .

Ертеде өте мейірімді адам болыпты. Ол барлығына мейірбандық жасағысы келді. Бірде мектеп қасында жылап тұрған кішкентай қызды көрді. –Сен неге жылап тұрсың?-деп сұрады ол. – Мен қалай жыламаймын,- деді қыз. –Барлығына тоқаш беріп, маған жетпей қалды. –Жылама,-деді әлгі кісі. –Мен саған көмектесемін. Мен . . .

Ертеде әйел болыпты. Оның ұлы бар еді. Ал күйеуі оны тастап, алысқа кеткен. Ешқандай хат жазып, сәлемдеме жібермеген. Әйелі де оны ұмытуға тырысты. Баласы кішкентай болған кезде әкесін іздемеді де, ол барлық балалар анасымен тұру керек шығар деп ойлады. Ол өзін өте бақытты сезінді. Ол атқан таңға, жайқалған көгалға доп ойнап қуанып жүрді. Ол сәл есейген кезде басқа балалардың әкесі бар екенін көріп анасынан: «Ана, менің иәкем кім?» деп сұрады. Анасы баласының жүрегін ауыртпау үшін әкесі туралы шындықты айтпады. Ол баласы әкесін мақтан тұтып, жақсы көргенін қалады. Есік алдында үлкен емен өсіп тұрған еді. Жел де, дауыл да оны құлата алмады. Сонда анасы баланың әкесі - емен деді. Анасы қалжындап айтса да, бала оны шындықпен қабылдады. Бала еменге келіп: «Амансың ба, емен!»,-деді. Ал емен болса, жасыл жапырағымен сылдырлап, былай деді: . . .