Үшінші кезеңде (ХХ ғасырдың соңы – ХХІ ғасырдың басы) педагогика ғылымы мен тәжірибесін дамыту үдерісін талдауда ғалым-дар әдіснамалық сипаттағы мәселелерге қайта көңіл бөле бастады. Бұл бірнеше себептерге байланысты:
«жаңа педагогика», «тәуекел педагогикасы» және «жазалаусыз педагогика» қалыптасуының әдіснамалық негіздерін табу және мәнін ашу қажеттілігі;
ғылыми ізденісте қолданылып жүрген ғылымда пайда болған жаңа тұғырлар, ұстанымдар мен әдістердің эвристикалық әлеуетін нақ-тылауға талпыну және ХХ ғасырдың соңында педагогикалық тәжі-рибеде пайда болған білім беру инновациясы барысында педагогика-лық шындықтың қайта құрылу жолдарын түсіндіру.
