де, мақтаннан да, кербездіктен де, тойдан да, топтан да, қатыннан да
көңіл, аз ба, көп пе, жалығады. Оның үшін бәрінің ғайыбын көреді,
баянсызын біледі, көңілі бұрынғыдан да суый бастайды. Дүние бірқалыпты
тұрмайды, адамның қуаты, ғұмыры бірқалыпты тұрмайды. Әрбір мақлұққа
құдай тағала бірқалыпты тұрмақты берген жоқ. Енді көңіл қайдан
бірқалыпты тұра алады?
Бірақ осы жалығу деген әрнені көрем деген, көп көрген, дәмін,
бағасын, бәрінің де баянсызын біліп жеткен, ойлы адамнан шығады.
Соншалық ғұмырының баянсызын, дүниенің әрбір қызығының акырының
шолақтығын көрген-білгендер тіршіліктен де жалықса болады. Бұлай
болғанда ақымақтық, қайғысыздық та бір ғанибет екен деп ойлаймын.
1894
Достарыңызбен бөлісу: