жолдары бар, әрбір жолда үйретушілерге беріп сен бұл жолды үйрен, сен
ол жолды үйрен деп жолға салып, мұндағы халыққа шығынын төлетіп
жіберсе, хәтта қыздарды да ең болмаса мұсылман ғылымына жіберсе,
жақсы дін танырлық қылып үйретсе, сонда сол жастар жетіп, бұл аталары
қартайып сөзден қалғанда түзелсе болар еді.
Екінші - ол адам есепсіз бай боларға керек. Аталарын паралап,
балаларын алып, бастапқы айтқандай жолға салып, тағлым берсе, сонда
түзелер еді.
Енді мұндай халықты еріксіз қорқытып көндірерлік күш-қуат ешкімге
бітпейді. Ол баланы қазақтың бәрін паралап көндірерлік дәулет бір кісіге
бітуге мүмкін де емес.
Қазақты я қорқытпай, я параламай, ақылменен не жырлап, не сырлап
айтқанменен ешнәрсеге көндіру мүмкін де емес. Етінен өткен, сүйегіне
жеткен, атадан мирас алған, ананың сүтіменен біткен надандық әлдеқашан
адамшылықтан кетірген. Өздерінің ырбаңы бар ма, пыш-пышы бар ма,
гуілдегі бар ма, дүрілдегі бар ма - сонысынан дүниеде ешбір қызықты
нәрсе бар деп ойламайды, ойласа да бұрыла алмайды, егер сөз айтсаң,
түгел тыңдап тұра алмайды, не көңілі, не көзі алаңдап отырады. Енді не
қылдық, не болдық!
1897
Достарыңызбен бөлісу: