Эле гия – бір мұң, бір сыр ара лас өлең.
Эпиг рам ма – же ке бі реу ді мі неп, мыс қыл дай тын сы қақ өлең.
Эпиг раф – әде би ет те же ке шы ғар ма лар ал ды нан не ме се оның
же ке та рау ла ры ал ды нан кел ті ріл ген үзін ді, өне ге сөз дер, не өлең
жол да ры.
Эпи зод – көр кем шы ғар ма сю же тін де гі өз ал ды на мә ні бар,
өза ра бай ла ныс қан оқи ға ның бір бөл ше гі, кө рі ні сі.
Эпи лог – көр кем шы ғар ма ны қо ры тын ды лай тын бө лім.
Эпи тала ма – жас жұ бай лар ға ар нал ған өлең.
Эпи та фия – қа бір ба сын да ғы өлең.
Эпи тет – зат тың, құ бы лыс тың си па тын, са па сын ай қын дай тын
су рет ті сөз.
Эпо пея – бір не ме се бір не ше та ри хи дәу ір дің тип тік оқи ға-
ла рын кең кө лем де су рет тейт ін, бір не ше ұр пақ өкіл де рі нің іс-әре-
кет те рін көр кем дік тұ тас тық та ба ян дай тын поэ зия лық не про-
за лық ке сек ту ын ды.
Эпос – су рет теп отыр ған өмір құ бы лыс та рын жә не кей іп кер
об ра зын көр кем әде би ет тің алу ан түр лі әдіс те рін кең кө лем де
қам ту ар қы лы бей не лейт ін әде би ет те гі.
Эс се – тұ рақ тал ған, қа лып тас қан тұ жы рым дар ға жа ңа қы ры-
нан қа рап, тың бол жам дар мен түй ін деу лер ге құ ры ла тын көр кем
әде би ет жан ры.
Эпифора – метафораның қиялға негізделіп айшықталған түрі.
Айтылған ойдың әсерлілігін арттыру үшін фразалар соңындағы
сөзді не дыбыстық тіркесті қайталаудан туатын айшықты орамдар.
