ұсынбақ
болғандай.
«
– Бұрынғы көнекөз жұрт көкірегі ерен көркем еді, толған ай көрсе шашты, жазғы
сәуле құйылса түкті деп жатушы еді». Жазушы құдайға қараған қазақтың жұпар аң-
қыған сәуле санасын аңсармен сағынып, беттескендей, бөрілі қазақты құшақ басқан-
дай жазуы ненің сипаты? «Ойсыз, доссыз, бақытсыз» қорқытты ма екен?
«Түрікпен Қорқытқа көр қазба дейді. Мен айтамын, Қорқытқа көр қазылсын, уақыты
келсе даяр тұрады!». Шығармада «бастары қосылмайтын ақырзаман жастарының»
ойсыз, бақакөзденген ұландардың бөрігін алып түсіп, төсінен басып, ұйқылы ояу
ұлттың намысына тиер бұзаутіс қамшының ащы шықпыртындай сөздер көп-ақ.
Түрікпен «аш құлақ та тиыш құлақ» дер, бірақ «мен» – мен қазақпын – «Тұрлаусыз
өскен құландай қыпшақ қаныңды сатпа!» дейді. Жазушының ішкі дүниесі ышқынып,
Достарыңызбен бөлісу: |
