- Тиюші болмаңдар! Бұл менің маралым! – деп үйден қуып жібереді. Ұлпанның жанашыр ретінде қол ұшын берген әрі сенімді досы болған- «түрікпен» Мүсіреп. Олар әрі бір-бірімен ағалы-қарындасы ретінде араласып, кейде қалжыңдаса беретін. Оны романның мына тұстарынан байқауға болады:
- Мүсіреп аға, қасқырға тым кеш шығыпсыз ғой? – деді.
- Қасқырға емес, саған амандаса кетейін деп келе жатырмын, қарағым. Ертең елге қайтатын едім.
- Елге? Бізді осылай тастап кете бересіз бе?
- Тастап дегенің не айналайын-ау... Сені кім қиып тастап кетер! Ұзамай қайтып келемін.
Ғабит Мүсірепов сонымен қатар, Ұлпанның мінезі мен оның сүйініш -күйінішін суреттеген. Мына төмендегіден оның сүйініш - күйінішін көреміз.
Ұлпан бір түсініксіз күлкімен күле бастады. Тоқтай алмай күлді. Қуаныш күлкісі, ойын-қалжың күлкісі бұлай болмайды. Бұлай күлгенінен жылағаны жақсы болар еді. Жынданып кеткендей атынан ауып, ар жағына қарай қүлап барады. Мүсіреп Ұлпанның тізгін ұстаған қолынан шап беріп өзіне қарай жұлқып қалды. Жындана бастаған адамды шошындыру керек.
Романның екінші бөлімінде Ұлпанның ақылы мен адалдық қасиеттері, ерік-жігері мен батылдығы, парасаттылығы мен кішіпейілділігі молынан суреттеледі. Ұлпанның акылдылығымен қатал, қатыгез болған Есеней бірте -бірте жұмсақ, көңілді бола бастайды. Ұлпан Есенейді әрі билей, әрі еркелете сөйлейді. "Бозбалам", "Жолбарысым" деп те атайды. Есенейдің ақылдасары да, әйелі де, қызы да, тіпті шешесі де сол Ұлпан ғана болады.
- Келін! - деді Ұлпан Айтолқынға, - шымылдығыңызды әрі әкетіңізші! Мен өз ауылыма өзім шымылдық бүркеніп барғым келмейді.
Өзін үлкен бәйбішелер қатарында ұстап келген Айтолқынға Ұлпанның "келін" дегені Еменалының қамшысынан да қатты тиді. Еменалы оны қамшылап - қамшылап алатын.
Достарыңызбен бөлісу: |
