жаншып, таптап, сүйреп, жындай қаптап, найзаға іліп; осы шумақта
өмір мен махаббат, ар-ұят сөздері теңдестіріле қолданылып, бір контекст
құрайды, яғни өмір мен өлім қатар қойыла, жарыстырыла, параллель түрде
суреттеледі.
III шумақта
сол, баяғы сөздерімен оқиға желісін жалғастырған ақын
статикалық
жатыр етістігін әдейі қолданған, жас ұланның көңіл-күйі, бір
сәттік жағдайы табиғатпен астастырыла суреттелген. IV шумақтағы орман
ойшыл болып кейіптеліп,
мүлгіп, қалғып көсемшелерінің экспрессиясымен
жандана түседі де, соңғы жолдағы қарағайдың іс-әрекеті арқылы
(жайлап қана тартып, сыр шертеді) тыныштық, жайлылыққа акцент түсіріледі.
Шумақтағы бір семантикалық өріске қатысты сөздер кейіпкердің келесі
шумақтағы монологіне бастайды, яғни
