ҚазақТЫҢ этикасы мен эстетикасы астана

1 
«
 
 
 
ҚАЗАҚТЫҢ ЭТИКАСЫ МЕН 
ЭСТЕТИКАСЫ 
 
 
Астана 
2007 
ҚҰРАСТЫРУШЫ: Ғабитов Т.Х. 
АУДАРМАШЫЛАР: Ғабитов Т., Үсенбаев Е., Әлімжанова Ә. 
САРАПШЫ: Нұрмұратов С.Е. 
«Қазақ этикасы және эстетикасы». Жиырма томдық. 12-том. 
Астана: Аударма, 2007. – 455 б. 
Антологиялық ұстын бойынша құрастырылған бұл том үш 
бөлімнен тұрады. Бірінші бөлімді қазақ этикасы мен эстетикасы 
бойынша мәтіндер құрастырады. Осындай мәтіндерге бата беру, бесік 
тәрбиесі, отау құру тағылымы сияқты көркем формада берілген, 
қазақтың дәстүрлі мәдениетіндегі әдеп талаптарына сай адамға ізгі 
тілек білдіру бітімдері жатады. Томның екінші бөлімін қазақ 
этикасының 
қалыптасуына, 
оның 
негізгі 
ұстындары 
мен 
категорияларына, қазақ әдеп жүйесінің көрнекті тұлғаларына арналған 
ғылыми-зерттеу мақалалары құрастырады. Антологияның соңғы 
бөлімі қазақ эстетикасының типтік белгілеріне, қазақ көркем өнері 
қалыптасуының басты кезеңдері мен тұлғаларына, философиялық 
мәселелеріне арналған Қазақстан эстетиктері, өнертанушылары мен 
философтарының зерттеу ізденістерінен тұрады.
Кітап студенттерге, магистрлер мен докторанттарға, жалпы қазақ 
этикасы мен эстетикасына қызығушылық білдірушілерге арналған.

2 
АЛҒЫ СӨЗ 
 
ҚАЗАҚ ЭТИКАСЫ МЕН ЭСТЕТИКАСЫ 
Қазақ этикасы — қазақ халқының ұлттық әдеп жүйесін, 
моральды, адамгершілікті зерттейтін философиялық пән. «Этика» 
термині ежелгі грек тілінде «бірлесе өмір сүруші адамдар тобының 
мекен-жайы» дегенді білдіреді, кейін әдеп туралы ілім мағынасына ие 
болды. «Әдеп» термині түрік халықтарының тіліне орта ғасырлардағы 
араб-мұсылман мәдениетінің ықпалымен енген. Көптеген мамандар 
этиканы әдептану деп аударып жүр. Қазақ этикасы туралы 
басылымдарда «әдеп», «ақылақ», «мораль» «адамгершілік» сияқты 
ұғымдар қолданыла береді және оларға әртүрлі анықтамалар беріледі. 
Кейде бұл терминдер бірге өмір сүру барысында қалыптасқан мінез-
құлық, іс-әрекет ұқсастықтарын білдіретін әдет-ғұрып деген мағынаға 
ие болған. 
Егер біз этиканы рационалды пайымдалған моральмен 
байланыстырсақ, онда төмендегі қағидаларды айқындау мүмкіндігі 
бар және олар әдептің реттеушілік табиғатына қатысты. Этика үшін 
жақсылық ұғымы оның басты ұғымы болды және бола береді, оның 
басты мақсаты — адам өміріндегі қайырымдылық пен зұлымдықтың 
қайнар көзі мен табиғатын, себептері мен тетіктерін анықтау. Этика 
мәдениет жүйесіне оның рационалдық-логикалық бастамасы ретінде 
адамның өмірдегі әдептік-адамгершілік көріністерін рационалды 
ойлау тіліне аударуы арқылы енеді. Этика — ғылымның маңызды 
саласы, әдеп - қоғамдық алғышарттардың саласы, адамгершілік — 
адамның ар-ұяты арқылы жеткен ішкі тұрақтандыру саласы. Этика 
практикалық философия ретінде, адам өмірінің күнделікті 
қажеттіліктерін бағдарлайтын ғылым ретінде туындайды. Әдеп, 
адамгершілік дегеніміздің өзі не? 
Әдеп — этиканың зерттеу нысаны, қоғамдық сана-сезімнің 
формасы және жеке тұлғаның өзіндік бағасын анықтауға бағытталған 
қоғамдық қарым-қатынастардың түрі. Адамгершілік — жеке тұлғаның 
ізгілік еркіндігінің, оның және жалпы қоғамдық талаптардың ішкі 
себептермен үйлесуінің қайырымдылыққа ұласатын адамның 
шығармашылығы бағытының саласы. 
Басты ұғымдарымызды зерделеп өткен соң, қазақ әдеп жүйесінің 
ерекшеліктеріне назар аударайық. Біріншіден, назарға ілінетіні қазақ 
діліндегі әдептік бастаулардың басымдылығы. «Адам әдебімен 
көрікті» дейді қазақ. Зерттеушілер де этиканың қазақ болмасындағы 
шешуші рөліне назар аударады. Мысалы, «Мәдениеттану» (Алматы: 
Раритет, 2007) оқулығының авторлары, егер Батыста рационалды 

3 
ғылым, Шығыста — жантану өрістесе, онда қазақ сахарасында «адам 
болу» ұстанымы алдағы қатарға шықты дейді. 
Екіншіден, қазақы бірегейленуде синкретизм анық байқалады. 
Бұл әдеп пен құқыққа да қатысты. Екеуі де күнделікті әдеттің реттеу 
тетіктері деп түсіндіріледі. Мәселен, имандылық пен имансыздық, ар 
мен ұят, обал мен сауап, жақсылық пен жамандық, кие мен кесір, құт 
пен бақыт т.б. олардың төл тіліміздегі іргелі атаулары. Имандылық 
қасиет, әділетті істер адамдардың күнделікті өмір тіршілігінде 
тұрақтап, олар қалыпты іс-әрекетке айналғанда, әдет деп аталады. 
Әдет - адамның қажеттілігіне айналып қалыптасып кеткен тұрақты 
қасиеті. «Халықта ауру қалса да, әдет қалмайды» деген мәтел осы 
жәйттің мәнін айқындай түседі. Жағымды әдет адамның бар күш-
жігерін пайдалы істерді тындыруға көмектеседі. Ал жағымсыз әдет, 
керісінше, адамның іс-әрекетіне, мінез-құлқына нұқсан келтіреді. 
Әдет адамның іс-әрекет түрлеріне орай, жан қуаттарының 
ерекшеліктеріне қарай бірнеше салаға бөлінеді. Мысалы, тазалық 
сақтау, ұқыптылық, орнымен сөйлеу, адамгершілік, кішіпейілділік 
сияқты 
қасиеттер 
адам 
бойындағы 
жағымды 
әдеттерді 
қалыптастыруға жәрдемдеседі. 
Мәдениеттің өзегін салт-дәстүр, әдет-ғұрып құрастырады. Егер 
соқыр сезім (инстинкт) жануар-тіршілігіне қалай әсер етсе, салт-
дәстүр де алғашқы адамдардың іс-әрекеті мен мінез-құлқына, ақыл-
ойына сондай әсер етті. Алғашқы рулық қоғамдағы әдеп көріністері: 
«қанға қан, жанға жан», кек алу, яғни, түйсіктердің ақылдан жоғары 
тұруы, жеке бас бостандығының рулық мүдделермен тежелуі, құн 
төлеу, т.б. осындай жәйттерден байқалады. 
Рулық қоғамдығы әдептің қарапайым түрін кейін жүйелі 
моральдық қағидалар алмастырды. Алайда бұдан көне әдеп жүйесі 
жоғалып кетті деген ой тумайды. Себебі, көне мәдениет қазіргі ұлттық 
мәдениеттердің 
архетипі 
(ескі 
негізі) 
қызметін 
атқарады. 
Халқымыздың ұлттық әдеп-ғұрып жүйесі сонау көшпелілер 
мәдениетінен үзілмей сақталып келгендігі осының айғағы. 
Қазақтың дәстүрлі әдеп мәдениеті дүниенің екі бөлігі табиғат пен 
адамның етене тығыз байланысты болғандығы мен олардың еншісі 
бөлінбеген күйде өмір сүргендігін куәлайды. Мұның басты негізіне 
көшпелілік өмір салты жатады. Көшпелілер өздерін табиғаттың 
тікелей жалғасы, соның төл баласы ретінде сезінді. Өздеріне дейін 
қолданысқа енбеген, қуаң дала мен шөлейтті тек көшпелі ғана меңгере 
алды. «Бірақ сол далада тіршілік етіп, табыстарға жету үшін ол өзінің 
шеберлілігін тынбай жетілдіре беруге міндетті, ол ерекше 
адамгершілік және парасаттылық қасиеттерді өзінде қалыптастырды», 
- дейді А.Тойнби (Постижение истории. М., 1990.). Осындай қатал 

4 
табиғи ортада өмір сүрген көшпелі айналасындағы мәдени арнаға 
ерекше бір икемділікпен қараған және бұл атадан балаға үлгі ретінде 
беріліп отырған. 
Аталған деректер мен куәліктерді біз қазақтың дәстүрлі әдеп 
жүйесін оның көрнекті өкілдерінің өмірлік ұстанымдарын талдау 
мақсатында келтірдік. Қазақтың дәстүрлі мәдениетінде тек әдеп пен 
құқық емес, сонымен бірге саяси-әлеуметтік құндылықтар да мораль 
құдіреттілігімен баяндалған. Мысалы, «қарға тамырлы» қазақта 
отансүйгіштік пен ұлтшылдық басты кісілік қасиеттер болып 
марапатталған. 
Қазақ 
халқының 
ұлтжандылық 
дәстүрлері, 
отансүйгіштік қасиеті сонау көшпелілік заманнан бастау алған. 
Көшпелі қазақтар қоршаған ортаны, табиғатты өздеріне қарсы 
қоймаған. Табиғатты қастерлеу адамдық парыздан пайда болады. 
«Дүниенің көрінген һәм көрінбеген сырын түгелдеп, ең болмаса 
денелеп білмесе, адамдықтың орны толмайды», — дейді Абай жетінші 
сөзінде. Көшпелілер түсінігінде жер жай ғана қоршаған орта емес, ол 
— тірі, жанды бейне, «Жер-Ана». Көшпелі өзін сол Жер-Ананың 
перзентімін деп есептейді. «Туған жер топырағынан жаралдым» 
дейтін адам табиғатқа қарсы қиянатқа бара алмаған. Сондықтан да 
туған жерді қорғау анаңды қорғау, арыңды, өз өміріңді қорғау деп 
халық санасында есептеледі. «Ер — туған жеріне, ит — тойған 
жеріне», «Өзге елде сұлтан болғанша, өз еліңде ұлтан бол» дейтін 
халық мақалдары жоғарыда айтқанды дәлелдеп отыр. 
Жер-Ана қазақтың саяси-әлеуметтік мәдениетінде ата-бабадан 
қалған басты мұра, аруақтар мекені деп бағаланған. «Қазақ әдебиеті» 
газетінде А. Сейдімбек сақтардың жерді қалай қастерлегені туралы 
Геродоттан мынадай бір мысал келтіреді: «Сырға дейін барлық жерді 
жаулап алған парсы патшасы Дарий Сақ еліне жорыққа шығады. 
Алайда сақтар шешуші шайқасқа бармай, жауды шөлде титықтату 
үшін жалтара береді және сақ патшасы Иданфирс онысын Дарийге 
былай түсіндіреді: 
«Патша, менің айтарым мынау. Мен бұрын да ешкімнен қорқып 
қашып көрген жоқ едім, енді де сенен қашып жүргенім жоқ. Алайда 
сені көрген бетте неге шайқасқа түспегенімді айтайын. Бізде не 
қалаларымыз, не өңделген жеріміз жоқ. Біз талан-таражға түсуден 
қорықпаймыз, сондықтан да сендермен соғысуға асыға қойғанымыз 
жоқ. Егер, сендер қайтсек те бізбен соғысамыз деп өңмеңдеп 
қоймасаңдар, онда жолдарыңда біздің ата-бабамыздың бейіттері бар. 
Соны тауып алып, бірінің мұртын сындырып көріңдерші, сол кезде 
біздің қалай-қалай соғысқанымызды көресіңдер». 
Этика ұлттық сипаты айқындалған ілімдер қатарына жатады. 
Өйткені әр халықтың орналасу аймағына, тіршілік салтына, өмір сүру 

5 
дағдыларына байланысты ортақ мінез-құлық ережелері, жүріс-
тұрысы, тыныс-тіршілігі қалыптасады. Қазақ этикасы өзінің көл-көсір 
молдығымен де, адамгершілік қуат-тегеурінімен де, тарихи 
айқындылығымен де халықтың рухани өмірінде ерекше орын алды. 
Қазақ этикасының ежелгі бастау қайнар көздері үш мың жылдай 
Еуразияның Ұлы даласында өркендеген скиф-сақ, ғұн, үйсін, қаңлы 
мен түрік бірлестіктерінің мол мәдениетінен нәр алады. Осыдан 2600 
жыл бұрын өмір сүрген скиф-сақ ойшылы, “ұлы жеті ғұламаның бірі” 
Анахарсис (Анарыс) өзінің әдеп және адамгершілік туралы терең 
пікірлерін айтқан. Мысалы, маскүнемдік туралы ол былай деген: 
“Бірінші тостақты, әдетте, денсаулық үшін, екіншісін — рахатқа бату 
үшін, үшіншісін — ардан таза болу үшін, төртіншісін — ақылдан 
алжасу үшін ішеді”. Кіндік Азиядан табылған түріктердің атақты 
Құлтегін, Тоңыкөк жазуларында татулық, бақыт, дәулет секілді әдеп 
ұғымдары жиі кездеседі. Қазақ этикасының қалыптасуына Қорқыт ата 
үлкен үлес қосты. Оның үлгі-өнеге, өсиет-нақыл сөздері қазақтармен 
қатар барша түрік халықтарында кең таралған. Қазақ топырағында 
әдептануды арнаулы ілім ретінде қарастырған ғұлама-философ, 
әмбебап ғалым — Әбу Насыр әл-Фараби. Ол этиканы жақсылық пен 
жамандықты айыруға мүмкіндік беретін ғылым деп қарастырды. 
Оның түсінігінше, адам жаратылыстағы ең қасиетті жан. Сондықтан 
оған үлкен құрметпен қарау керек. Жақсылық дегеніміз білім, 
мейірбандық, сұлулық бірлігінде жатыр. “Бақытқа жол сілтеу» 
трактатында ойшыл баянды тіршіліктегі адами бақыт туралы сөз 
қозғайды. Түрік халықтарының этикасын дамытуға үлкен үлес қосқан 
ғұламалар қатарына Жүсіп Баласағұн, Махмұт Қашқари, Қожа Ахмет 
Иасауи, Ахмет Иүгінеки, Сүлеймен Бақырғани және т.б. жатады. 
Қазақ хандығы қалыптасқан кезден бастап қазақ этикасы негізінен 
ақын-жыраулардың даналық насихат жырларында дамыды. Олардың 
ауызекі мәдени мұралары - ұлттық қадір-қасиет пен өнегелі әдепті 
ғасырлар бойы жоғалтпай сақтап қалуға үлкен қызмет етті. Атақты 
қазақ ақын-жыраулары Асан қайғы, Шалкиіз, Ақтамберді, Бұқар 
жырау, Дулат, Шортанбай т.б. ұлттық әдеп жүйесін заман 
талаптарына сәйкес жоғары тұғырға көтере білді. Олардың 
әлеуметтік-этикалық ойлары қазақ халқының әдептік сана-сезімінің 
қалыптасуына, кейінгі ұрпақты адамгершілік және ұлтжандылық 
рухта тәрбиелеуге үлкен әсерін тигізді. 
Қазақтың дәстүрлі әдет-ғұрыптық және әдептік жүйесі қазак 
хандығы Ресейдің құрамына енген кезден бастап түбегейлі 
өзгерістерге ұшырады. Еуразия даласын жаулап алған славяндық 
мәдениет осы даланың байырғы тұрғындарын ноқталап қоюға 
тырысты. Ресей империясы өз қарауындағы халықтарды «ақ патшаға» 

6 
берілгендік идеясында тәрбиелеу мақсатымен әр түрлі миссионерлік 
тәсілдерді
шебер қолдана білді. Осындай ілімдердің бірі — Ресейдің 
басқа халықтар алдындағы тарихи-мәдени миссиясы деген бүркеніш 
уағыз. Ағылшындардың бай мәдени мұрасы бар үнділерді шырмағаны 
сияқты орыстар Орталық Азия мен Қазақстанды отарлау және 
ассимиляциялау полигоны бейнесінде қарастырды. 
Қазақ халқының біртіндеп тәуелсіздіктен айырыла бастауы 
этикалық санада да нышан бере бастады. Асан Қайғы іздеген 
«Жерұйық» Зар заман кейіпкерлеріне орын бере бастады Болашақты 
сүреңсіз етіп, ақырзаман түрінде елестету Зар заман ақындарында 
үлкен орын алатын тақырып. Фольклордың осы бір байырғы дәстүрі 
халықтың отаршылықа түсіп, одан құтылар жол таппай аласұрған 
тұсында күшейе түскендей. Расында да бүкіл халықтың қол-аяғы 
тұсалып, жіптің енді шешілместей күрмелгенін олар өз көзімен көріп, 
арқасымен сезіп отырған заманда жарқық болашақ туралы сөз 
қозғауды көпшілік түсінбеген де, қабылдамаған да болар еді. 
Болашақты ғажайып мамыражай заман түрінде елестету үшін 
алдымен сондай үмітке жетелейтін осы шақтағы шындық керек. Ал 
отарлау дәуірінің шындығы құлаған хандықтан, ондаған сәтсіз 
күрестен, күннен күнге күшейген темір құрсаудан тұрғандықтан келе 
жатқан жақсы өмір туралы көсіліп жырлауды көпшілік берісі — 
қиялилыққа, арысы — көз жұмбай алдаушылыққа жорыған болар еді. 
Отарлық әдеп мәдениетінің төмендегідей ерекшеліктерін атап 
өтуге болады: 
1. Қазақ хандығының Ресей империясы құрамына енуіне 
байланысты қазақтың дәстүрлі әдет құқығы мен көшпелілік әдебі 
оның табиғатынан мүлдем бөлек отарлық құқық пен христиандық 
моральдық экспансияға ұшырай бастады. В.Радлов былай жазды: «Біз 
бұл жерде отырықшы халықтардың мәдениетіне пара-пар қарсы 
тұрган өркениеттің сатысымен істес болып отырмыз. Қазақ қоғамында 
үстемдік құрып отырған анархия емес, тек өзіне ғана тән, біздікінен 
өзгеше және барынша өзінше реттелген мәдени қатынастар» (Қазақ. 
Мақалалар жинағы. - Алматы: Білім, 1994). 
Бұл пікірді қазақтың әдет құқығын арнаулы зерттеген 
В.Дингельштад та қолдайды: «Ұзақ уақыт өркениетті дүниеден 
оқшауланып келген қазақтар, қазіргі кезде өздерінің келешектегі 
тағдырына күйретуші әсер ететін ықпалдарға ұшырамау үшін өзгеру 
жолына түсуге дайын тұр. Көптеген қазақтар осы уақытқа дейін өмір 
сүріп келген өз ұлтының көшпелі құрылымының әрі қарай өмір сүре 
алмайтындырын мойындап отыр» (Қазақ. Мақалалар жинағы. - 
Алматы: Білім, 1994). 

7 
Ресейдің әкімшілік және құқықтық шараларының нығаюына 
байланысты қазақ әдебінің қолданыс аймағы тек салт-дәстүр 
шеңберімен шектеле бастады, рухани мәдениетте бодандық 
нышандары мен маргиналдану процесі бастадды. 
2. Жалпы маргиналдану тек әдептік мәдениетке емес, сонымен 
бірге инновацияға ұшырап отырған бүкіл руханилық пен тұлғалық 
қылыққа сай нәрсе. Алайда Қазақстан жағдайында дәстүрлі 
мәдениеттен батыстық (ресейлік арқылы) құрылымдарға өту табиғи 
жолмен емес, үстем мәдениеттің үлгілерін әкімшілік жолмен тану 
арқылы жүргізілді. Маргиналдық белгілерді қазақ қоғамының 
патшалық Ресейдің әкімшілік жүйесімен тікелей қатысы бар тұлғалар 
(болыс, тілмаш, шенеуніктер ж.т.б.) бірінші ретте қабылдады. Қазақ 
қоғамын зерттеген А. Боджер бұл туралы былай деді: «Қазақтың көш 
бастаушылары үшін бұл өзгеріс таза формальды түрде болды. Олар 
орыс көмегін өз жауларына қарсы қоюға үміттенді. Патша үкіметі бұл 
өтінішке барынша көңіл бөліп, қазақтар өз еркімен орыстың боданына 
айналды деп есептеді. Бірақ, Ресейдің іс жүзінде ықпал етуі XIX ғ. 
ортасында бүкіл қазақ жерінде әскери басқару жүйесін енгізгеннен 
кейін күшейді» (Қазақ. Мақалалар жинағы. - Алматы: Білім, 1994). 
Абай айтқандай, білім алудың мақсаты лауазымға жету болып 
шықты, ұлттық нигилистер қалыптаса бастады. 
Ойында жоқ бірінің, 
Салтыков пен Толстой. 
Я тілмаш, я адвокат 
Болсам деген бәрінде ой, 
Көңілінде жоқ санасы (Абай Құнанбаев. Шығармалары. -
Алматы: Мөр, 1994). 
3. ХVІІІ ғасырдың 30-ы жылдарында қазақ бастаушылары 
Ресейден отар болуды емес, протекторат (қамқоршы) болуды өтінді. 
XIX ғасырдың ортасына дейін Ресей әкімшілігі қазақтардың ішкі 
істеріне 
көп 
араласпады. 
Қазақтың 
дәстүрлі 
мәдениетінің 
құндылықтарын Ресей әкімшілігі өз мүддесі көлемінде пайдалануға 
тырысты, оның ішкі потенциалын, құндылығын өз көкжиегі 
көлемімен шектеді. 
Қазақтың дәстүрлі әдебін заманның жаңа талаптарына сай әрі 
үйлесімді өзгертудің бір бағдарламасын қазақ ағартушылары 
негіздеген. Егер Зар заман өкілдері ресейлік ықпалды түгелімен 
теріске шығарып, өткен уақыт құндылықтарын жандандыруға 
шақырса, қазақ ағартушылары екі Ресейді айыра білді (орыс 
білімділері және әкімшіл жүйе).
Айталық, Әубәкір ақын Батыстан келген тауарларды да 
ұнатпады: 

8 
Дау менен ер талабы сауда болды, 
Түйеміз қатар-қатар, арба болды, 
Тар шалбар, қынамалы бешмет киіп, 
Әлхамды шала білген молда болды. 
Тар шалбар бешмет шықты қынамалы, 
Жігітке шапан киген ұнамады. 
Сары жез самауыры тағы шықты, 
Мәшине, шүмегі бар бұрамалы» (Кертолғау//Әлем; Алманах. – 
Алматы: Жазушы, 1991. – 298-346 бб. ). 
Керісінше, Шоқан Уәлиханов, Ыбырай Алтынсарин, Абай 
Құнанбаев орыс мәдениеті мен білімінен нәр алуға шақырды. 
Олардың арасында қазақтың дәстүрлі әдебін арнаулы зерттеген ғалым 
— Шоқан Уәлиханов. Ол өзінің «Сол реформасы жөніндегі 
жазбасында» қазақтың дәстүрлі әдебіне терең талдау бере келе, оны 
бұрынғы заман талаптарына сәйкес болды және қоғамдық 
ынтымақтастықты нығайтудың басты құралы болды деді. Оның 
пікірінше, Ресей империясы халықтарының ішінде қазақтар 
жаңашылдықты қабылдауға бейім тұрады. Шоқанның айтуынша, біз 
жақсы деп есептейтін белгілі бір жағдайларда адам кім бола 
алатындығы туралы сенімді білімнің бар екендігін мойындаған кезде 
және адам өзі кім бола алатынымен өзі шұғылданған кезде ғана оның 
жаны тынышталады деп, сондай-ақ жеке тұлғалар мен мәдениеттердің 
түпкі этикалық мақсаттарының арасында айтарлықтай айырмашылық 
жоқ деп, құндылықтарда мәдени өзгешеліктер өзара үйлесімді келеді, 
өйткені әрекет құндылықтары жөніндегі пікір өзі пайда болатын 
белгілі жағдайларды есепке алады, оның салдары — сол әрекеттің өзі 
жағдайлардың бір жиынтығына сәйкес келсе — дұрыс, ал 
жағдайлардың басқа бір жиынтығына қайшы келсе бұрыс болады деп 
мойындаған кезде ғана жақсы мен жаман, дұрыс пен бұрыс, ұнамды 
мен ұнамсыз нәрселер жөнінде сөз етуге болады. 
Отарлық жағдайдағы дәстүрлі әдептегі өзгерістер жөнінде Абай 
шығармашылығында көптеген құнды пікірлер айтылған. Зерттеушілер 
атап өткендей, өзінің жалпы мәдени ілімінде Абай үш негізге 
сүйенеді. Ресей арқылы қабылданатын батыстық білім, исламның 
жалпы өркениеттілік қағидалары және қазақтың дәстүрлі әдеп жүйесі. 
Абай дәстүрлі әдептің басты тұлғасы — билер қызметіне жаңаша 
баға береді. Оның пікірінше, көшпелілер үшін сыртқы сот — билер 
соты қоғамдық қажеттіліктен туындайтын құбылыс. Олар оны 
әлеуметтік қажеттілік есебінде ғана мойындайды. Бірақ сыртқы сотты 
(сот процесін) онша «жақтыра, құптай» бермейді Оның қоғамдағы 
орнын амалсыз мойындайды, бірақ асыра бағаламайды. Керісінше, 
егер мүмкіндік болып жатса, әр адам өз ісін өзі сотсыз-ақ тікелей 

9 
шешкенді қалайды. Сот тек басқа жол болмағанда (талас-дауды 
шешудің, бітімге келудің) ғана қолданылатын шара деп 
қарастырылады. 
Бұл идеяны Абай өз өлеңдерінде де былайша жеткізеді: 
Қулық, сұмдық, ұрлықпен мал жиылмас, 
Сұм нәпсің үйір болса, тез тыйылмас. 
Зиян шекпей қалмайсың ондай істен, 
Мал кетер, мазаң кетер, ар бұйырмас. 
Асаған, ұрттағанға тез жұбанар, 
Сенімді дәулет емес сен қуанар. 
Еңбек қылмай тапқан мал дәулетті болмас, 
Қардың суы сықылды тез суалар» (Абай Құнанбаев. 
Шығармалары. - Алматы: Мөр, 1994 ). 
Абай қазақтың әдептік мәдениетіндегі теріс қылықтарды тек 
айыптап қана қоймай, оның себептерін де ашып көрсетеді. Абайдың 
түсінігі бойынша, ешбір адам туған күннен бастап қылмыскер 
болмайды. Олай тұжырым жасаудың ешқандай да негізі жоқ, яғни 
жалған. Қылмыстық әрекеттерді тұқым қуалау арқылы қалыптасады 
деген теорияны Абай мына шумақтармен («Мен жазбаймын өлеңді 
ермек үшін») жоққа шығарады: 
Батырдан барымташы туар даңғой, 
Қызшыл да, қызықшыл да әуре жан ғой. 
Арсыз, малсыз, ақылсыз, шаруасыз, 
Елірмелі 
маскүнем 
байқалған 
ғой. 
(Абай 
Құнанбаев. 
Шығармалары. - Алматы: Мөр, 1994). 
Зар заман ақындарынан Абайдың бір айырмашылығы, ол 
құрыған уайым мен мұңның орнына қазақ әдебінің кертартпа жақтары 
мен кемшіліктерін түсінетін көз ашықтық пен оларды емдеу 
жолдарын көрсетеді. Мәдениетті елдер қатарына қосылу үшін, дейді 
Абай, ең алдымен қазақ халқы төмендегідей кеселді қылықтардан 
құтылу керек: «Күллі адам баласын қор қылатын үш нәрсе бар. Сонан 
қашпақ керек. Әуелі — надандық, екінші — еріншектік, үшінші — 
залымдық деп білесің. Надандық — білім-ғылымның
жоқтығы, 
дүниеден ешнәрсені оларсыз біліп болмайды. Білімсіздік хайуандық 
болады. Еріншектік — күллі дүниедегі өнердің дұшпаны. 
Талапсыздық, жігерсіздік, ұятсыздық, кедейлік — бәрі осыдан 
шығады. Залымдық — адам баласының дұшпаны. Адам баласына 
дұшпан болса, адамнан бөлінеді, бір жыртқыш хайуан хисабына 
қосылады» (Абай Құнанбаев. Шығармалары. - Алматы: Мөр, 1994). 
Абай өз шығармашылығында ауытқушылдықтың отаршылдық 
қоғамда белең алуына өз алаңдауын білдіреді. Әрине, ауытқушыл 
(девианттық) әрекет дәстүрлі әдепте де орын алып келген. Бірақ, 

10 
жүгенсізідік пен әдепсіздік көріністері бодандық жағдайда тым 
көбейіп кетіп еді. 
Ел жайын біліп қансаңыз, 
Айтайын құлақ салсаңыз: 
Кейбіреуі дүрсіп жүр, 
Жер тәңірісіп кер мағыз. 
Кейбіреуі — зәкөншік, 
Оңдырмассып берсе арыз. 
Кейбірі пірге қол берген, 
Іші - залым, сырты - абыз. 
Кейбірі қажыға барып жүр, 
Болмаса да қаж парыз. 
Мұсылмандық ол ойлап, 
Өтеген қашан ол қарыз? («Қайғы шығар ішімнен»). 
XX ғасырдың басында қазақтың әдептік мәдениетінде жаңа 
нышандар пайда бола бастады. Біріншіден Ресей Қазақстанды толық 
отарлау саясаты көшті. Бұрынғы дәстүрлі басқару мен реттеу 
тетіктерінің орнына империялық заңдар енгізілді. Билер соты өз 
функциясынан айырылып қалды. Оны әлсірету мақсатында Ресей 
әкімшілігі билер сотының шешіміне аппеляция (шағым) беруді ресми 
бекітті, яғни барлық мәселені түбінде болыстар мен ояз әкімшілігі 
шешіп отырды. Алайда кейінгі Кеңес өкіметіндей Ресей дәстүрлік 
мәдени реттеу тетіктерін толық жоймады. 
Ресей өкіметі өзінің Қазақстан жеріндегі мүдде-мұратына қарсы 
келмейтін, олардың іске асуына кедергі жасамайтын әдептік 
«аудандардың», 
принциптердің, 
нормалардың 
өмір 
сүруіне 
бейтараптық танытты, «көнбістік» көрсетті. Мүмкіндігінше оларды 
«көрмеуте», «байқамауға», не болмаса «айналып өтуге» тырысты. 
Мұндай аймақтардың, қағида-жарғылардың тыныштығын бұзбауға, 
«мазасын алмауға», «қытығына тимеуге» ұмтылды. Тіптен, мұндай 
әдет-ғұрып нормаларымен жергілікті халықты «игеріп», басқарып, 
оны «тыныштықты ұстап тұру» мүддесі тұрғысынан келіп, осы 
көзқарас аясында бағалап, пайдалануға тырысты. Яғни, аталмыш әдеп 
нормаларының мәдени-рухани, реттеушілік-басқару, іс-қимылдық 
бағдар беру потенциалын Ресей мемлекеті мүддесі шеңберінде 
қолдап, қолданып отырды. 
Қазақтың дәстүрлі мәдениетіндегі түбегейлі өзгерістер, сонымен, 
табиғи жолмен емес, күштеу принципі арқылы жүргізіліп отырылды. 
XIX ғасырдың ортасы мен XX ғасырдың басы — қазақ халқының 
отаршылдыққа қарсы толассыз көтерілістер кезеңі. 
Қазақтың дәстүрлі әдептік реттеу тетіктерінің біртіндеп істен 
шығуы далада тек мінез-құлықтық ретсіздік ғана емес, сонымен бірге 

11 
ұлттық сананың оянуына әкелді. Қазақ мәдениетінде ұлт-азаттық 
қозғалыс дүмпуі басталды және бұл қазіргі тәуелсіз Қазақстанға дейін 
апарған сара жолға жатады. Қазақ қайраткері М. Дулатов ғасыр 
басында өзінің атақты «Оян, қазақ!» деген мәдени бағдарламасын 
жариялады. Одан бір үзінді келтірейік: «Қазақстаннан болған социал-
демократтарға бірауыз сөз айтамын: Еуропаның пролетариясы үшін 
қанды жастар төгуіңіз пайдалы, бірақ өз халқыңыз қазаққа артық 
назар салыңыз, орыстың қара халқы мазлүм күнелтуі ауыр, сонда да 
алды ашық. Қазақ халқы алты миллиондық бір ұлы тайпа бола тұрып, 
басқа халыққа қарағанда жәрдемсіз азып-тозып кетер» (Дулатов М. 
Оян - қазақ! - Алматы: Алтын Орда, 1991. - 80 б. ). 
Ресей патшалығы отарланған қазақ халқын қанды шеңгелінен 
шығармау мақсатымен үш түрлі қанды қақпанға құрылған түбірлі 
саясат ұстанған. Олары: қазақ жеріне келімсектерді қоныстандыру 
тәсілімен тартып алып түпкілікті меңгеру; өздерінің рухани сағын 
сындыру үшін, христиан дініне шоқындыру арқылы орыстандыру; ең 
қауіпті нәрсе — қазақтардың ұлттық санасын оятпау, азаматтық 
сезімін өшіріп рухани құлдыққа таңудың таптырмас құралы 
территориялық принципке негізделген болыстық сатылы сайлау 
жүйесін орнықтыру арқылы рушылдықтың отына май құйып, 
өздерімен өздерін жауластырып қоюдан басқа ешнәрсе де емес. 
Қазақ зиялылары бұл саясатқа қарсы тұра білді. Мысалы, 
Шәкәрім Құдайбердіұлы қазақ тілінде «Мұсылмандық шарты» атты 
дінді қазақ әдебімен үйлесімді қосуға арналған еңбегін жариялады. 
Аталған еңбегін жазылу себебін Шәкәрім былай түсіндіреді: 
«Оқығандарыңыз кітаптан, оқымағандарыңыз молдалардан есітіп 
білген шығарсыздар. Олай болса біздің қазақ халқының өз тіліменен 
жазылған кітап жоқ болған соң, араб, парсы кітабын білмек түгіл 
ноғай тіліменен жазылған кітаптарды да анықтап ұға алған жоқ шығар 
деп ойлаймын. Сол себептен иман-ғибадат туралы шамам келгенше 
қазақ тіліменен жазайын деп ойландым. Бұл кітап әрбір қазақ үшін 
оқуға оңай болып, әрі оларға пайда әрі өзіме сауап болар ма екен деп 
үміт еттім» (Шәкәрім. Шығармалары. Алматы: Жазушы, 1988. – 560 
б.). 
Шәкәрім ықшамдаған мұсылмандық құқық қағидаларында екі 
нәрсе қатал сақтанған: а) қазақы салт-дәстүр мен исламдық 
нормалардың арасындағы үйлесімдік; ә) жалпыадамзаттық мораль 
құндылықтарының әмбебаптылығы. Мысалы, адам еркінділігін 
алайық. Исламның фундаменталистік түсініктері бәрі алдын-ала 
жазылған деп адам еркіндігіне шек қояды. Шәкәрім еркіндікті 
жақсылық пен жамандықтың арасындары таңдау деп қарастырады. 

12 
«Кейбіреулер адамда түк ерік жоқ әрі не қылса құдай тағала 
қылғызады деп алла тағаланың пендеге берген еркіменен талабын 
танады. Бұл теріс, кейбіреулер: жақсылық, жамандықты басында 
жаратқан алла тағала (14-6), сол себептен бәрі алладан дейді. Онан 
басқа алла тағала дүниедегі пенденің ісіне тіпті кіріспейді. Бәрін де 
жаратты дейміз, пайғамбар арқылы ұқтырды да қойды. Пенде өзі 
сүйгенін қыла береді дейді. Бұл ой да теріс ой және кейбіреулер біздің 
не қылатынымыздың бәрін де алла тағала өзі әлдеқашан біліп жазып 
қойды, оны қылмай кетуге пендеде не ерік бар дейді. Бұл сөз де 
ақылсыздықтан айтылады. Алла тағала ешқашан пенденің көңілін 
жаман іске аудармайды. Жаман істі пенде өз нәпсісіне еріп 
шайтанның алдауына еріп талап қылады. Оны алла тағала көрмеуде 
шариғат һәм молдалар сөзіменен тыйып, жасырынды ойды жүрегіне 
сезгізіп тыяды. Оған да болмай ұмтыла берген соң, қаһар қылса, 
тоқтамайды. Жақсылыққа әрқашан бұйырып һәм көңілін де соған 
аударады. Тілегі дұрыс, жүрегі таза пендесін бірде болмаса бірде түзу 
жолға салады» (Шәкәрім. Шығармалары. – Алматы: Жазушы, 1988. – 
560 б.). 
Әрине, біз бұл жерде канондық құқықты мұрат ретінде ұсынып 
отырғанымыз жоқ. Мұсылмандық құқықтың да кертартпа жақтары 
жеткілікті. 
Әңгіме 
канондық 
құқықтың 
әдептік-өркениеттік 
нормалары туралы болып отыр. Және Ресей боданы Қазақстан үшін 
бұл құқық мәдени қорғаушы қызметін атқарды дейміз. Осы туралы М. 
Дулатов мынадай сындарлы жолдарын қалдырған: 
Әуелі үйренетін бір ғылымың, 
Өзіңнің мұсылманша дін ғылымың. 
Шарттарын исламның кәміл білсең, 
Ахиреттік азық берер шын ғылымың. 
Екінші хажет ғылымың — орысша дүр, 
Өзіңе бек файдалы тіл білуің. 
Қараған мемлекеттің низамы не? 
Мұны білсең сақталар дүниелігің 
Кеш біліп, кенже қалып көп файдадан, 
Жібергені сол емес пе жер мен суын. 
Жол тауып әлде болса данышпандар, 
Дұшманның құлатқай-ды тіккен туын (Дулатов М. Оян -қазақ! - 
Алматы: Алтын Орда, 1991. - 80 б.). 
Социалистік құрылыстың теріс әсерлері, әсіресе, қазақы әдеп пен 
мінез-құлық жүйесіне тиді. Ұлан-ғайыр, кең-байтақ жерді иеленіп 
келген қазақ табиғатынан батыр мінезді, бостандық пен еркіндікті 
қастерлеген қайсар халық еді. Бірақ 270 жылға созылған тәуелділік 
жылқы мінезді халықты момын, қой мінездіге айналдыра бастады. 

13 
«Жаман үйді қонағы билейдінің», «Есіктен кіріп, төр менікінің» 
күйіне түсе бастады. Озбырлық саясат нәтижесінде халқымыз 
құнарлы, сулы, нулы жерлерінен шөл, шөлейт жерлерге 
ығыстырылды, тек мал бағумен күн кешкен елге күн көрудің өзі қиын 
болды. Бұрын «у ішсең — руыңмен», «ағайынның аты озғанша — 
ауылдастың тайы озсың» деп, елдік пен бірлікті мұрат еткен 
қазақтардың арасында өзімшілдік, дарашылдық өріс алды. Кейбіреу 
ақты — қара, қараны — ақ деп бірінің үстінен бірі арыз жазса, 
басқалары бастықтың алдында майлы қасықтай құрша жорғалап, 
жылпылдаған жағымсыз қылықты бойына дарытты. Шолақ 
белсенділер, «пысықтар», «шаш ал десе, бас алуға» дайын тұратындар 
пайда болды. «Адам адамға дос, бауыр», «Барлық адам тең құқықты» 
деп ұрандатқанымен, қолында билігі барлардың арасында екіжүзділік, 
озбырлық, тамыр-таныстық, жүгенсіздік, парақорлық өріс алды. 
«Ортақ мүдде жеке адам мүддесінен жоғары» деген ұран адам 
бостандығына нұқсан келтірді, «қуыршақ-адамдарды» көбейтті. 
Әкімшіл-әміршіл жүйе «ескінің қалдықтарымен күресуді» желеу етіп, 
халықтың ғасырлар бойы қалыптасқан рухани мұрасын жойып 
жіберуге барынша тырысты. «Малым — жанымның садағасы, жаным 
— арымның садағасы» деп келген халықтың ішінен сан мыңдаған 
мәңгүрттер шықты». 
Социалистік әдептің басты кемшілігіне жүйеорталықтық 
ұстанымды қолдау жатады. Яғни, қоғам мүддесі жеке адам мүддесінен 
жоғары қойылады. Бұл жүйеде адам құқықтары кейін шегіндіріледі. 
В.И.Ленин айтқандай, жалғыз моральдық критерий коммунизм үшін 
күрес болып табылады. Бұл иезуитшілдіктің жаңа түріне әкеледі. 
Мақсат барлық құралдарды ақтауға себеп бола алады. Социалистік 
әдептің мәдени негізінде теріс таңбалы сенім мен наным жатыр. Бұл 
жүйеде жазылған заң (партия құптаған) құдай сөзі іспеттес болып 
келеді. Дүние күйіп кетсе де нұсқау-инструкция орындалуы қажет. 
Сөз жүзінде құдайды терістегенімен, социалистік жүйеде діннің 
барлық 
белгілері 
болды 
(пайғамбарлар, 
рухани 
көсемдер, 
идеологияны жүзеге асырушылар т.т.). 
Сонымен, Кеңес Одағы кезінде жарияланған моральдық 
принциптер қазақтың дәстүрлі мәдениетін өркениеттілік сатысына 
үйлесімді көтере алмады. Сөз бен істің арасында үлкен алшақтық 
туды. Мысалы, «интернационализм» ұстанымын алайық. Бұл идея 
түбінде дұрыс болғанымен, Кеңес Одағында орыстандыру саясаты 
бағытында жүргізілді. Мәселен, қазақ балаларының ата-анасын, 
туыстарын, ұстаздарын орысша «ов», «овна» деп атауы ұлттық әдеп 
жүйесіне мүлдем жат еді. Демограф-ғалым Мақаш Тәтімовтың 
деректері бойынша 366 мың қазақ отбасылары өз шаңырағында (бұл 

14 
еліміздегі қазақтардың төрттен бірі) өз ана тілінде сөйлеуден қалған. 
Сөйтіп, қазақ еліндегі өмірдің барлық жақтары шайқалып, мәдениеті 
мен әдебі тозып кеткен халқымыз елдігінен айрылып қала жаздады. 
Өктемдік жүйенің XX ғасырдың аяғында тарқап кетуі тарихи 
заңдылық, адамгершілік ұғымдары жағынан әбден қажетті құбылыс 
еді (Тәтімов М. Демографиялық кескін. Қазақ. – Алматы: КазНУ, 
1993. – 210 б. (66-67) 
Әрине, бұл заманда қазақ этикасы таза құлдырау жағдайында 
болды деу cыңаржақтылық болар еді. Жалпы сауаттылықтың артуы, 
қалалардың өсуі, орыс тілі арқылы әлемдік рухани мұрамен таныса 
бастау әмбебап әдептілік жүйесін қалыптастыра бастады. Қазақстанда 
кәсіби философтарды дайындау ісі де жүргізілді. Бұл қазақ этикасын 
зерделеген кәсіби мамандардың пайда болуына оң ықпалын тигізді. 
Қазақстан әдептанушылары мораль философиясы және қазақ 
этикасының тарихы мәселелерімен шұғылданды (Ғ.Ғ. Ақмамбетов, А. 
Оразбеков, М.С. Бурабаев және т.б.). 
Қазақстан тәуелсіздік алғаннан кейін қазақтың дәстүрлі әдеп 
жүйесін жаңғырту мәселесі алдыңғы қатарға шықты. Қазақ 
философиясы мен мәдениеті тарихын зерттеуге арналған еңбектерде 
(А.Х. Қасымжанов, Ә. Нысанбаев, А. Қасабек, Ғ. Есім, М.С. 
Орынбеков, О.А. Сегізбаев, Ж. Алтаев, С. Ақатай, С. Нұрмұратов 
және т.б.) қазақ этикасының ауқымды мәселелері көтерілді. Қазақ 
этикасының басты мәселелері ретінде ұлттық әдеп жүйесін 
диахрондық және синхрондық талдау, ондағы дәстүр мен 
жаңашылдықтың арасалмағын айқындау, өтпелі қоғам мен ғаламдану 
жағдайындағы әдептік реттеу тетіктерін айқындау, нарық пен 
моральдың, табыс пен ізгіліктің арақатынасын айқындау, діни әдеп 
жүйесінің ерекшеліктерін сараптау, т.т. белгіленді. Қ.Ш. Нұрланова 
қазақ этикасына тән әсемдік пен ізгіліктің синкретті бірлігіне назар 
аударып, қазақтың ұлттық идеясы ретінде Жарық дүниедегі адами 
іштесуді атап өтеді. Ғ.Ғ. Ақмамбетов қазіргі өркениеттегі 
индивидуалистік ұстанымдардың маңыздылығына назар аударады. Т. 
Ғабитов этиканың жақсылық пен жамандық, әділеттік, ар, бақыт 
сияқты категорияларына философиялық талдау береді және әдептік-
мәдени типтерге назар аударады. С. Мырзалы өз зерттеулерінде 
өтпелі қоғамдағы саясат пен моральдың ара қатынасын зерделейді. 
Мектептерде “Әдептану” пәнінің енгізілуі арнаулы оқу құралдарын 
қажет етті. Бұл пәнге байланысты қазақ тілінде алғашқы оқу 
құралдары жарияланды (Қ. Жарықбаев, Т. Ғабитов, Ж. Базарбаев, К. 
Оразбекова, 
т.б.). 
Қазақстан 
Республикасында 
нарықтық 
қатынастарды 
енгізу 
мен 
азаматтық-құқықтық 
қоғам 
құру 
міндеттеріне байланысты кәсіптік этикалық алғашқы зерттеулер 

15 
жарияланды. Бұл еңбектерде еліміздегі моральдық ахуалға ғылыми 
талдау беріліп, өтпелі қоғамға тән ауытқушыл қылықтың өрістеп 
кетуінің себептері мен халықтың әдеп мәдениетін жоғары деңгейге 
көтерудің жолдары қарастырылды. Қазақ этикасын заман талаптарына 
сәйкес қалыптастыру мен дамыту қазақ зиялыларының келелі 
міндетіне айналып отыр. 
Қазақ эстетикасы — адам мен әлемдегі әсемдік пен сұлулық 
туралы қазақ халқының ұлттық көркем мәдениетін зерттейтін 
философиялық пән. Эстетика термині ежелгі грек тілінен “сезінуші, 
сезімдік қабылдау» деп аударылады. Қазақ халқының қалыптасу 
барысындағы эстетикалық ой-пікірлерінің дамуы бірнеше кезеңдерден 
өткен. Халықтың эстетикалық құндылықтары алдымен фольклорда — 
тұрмыс-салт жырларында, аңыздары мен мифтерінде, батырлық және 
лирикалық эпоста көркем формада баяндалған. Қазақ эстетикасының 
келесі бір арнасы Қазақстан жерін мекендеген түрік тілдес 
ұлыстардың өзіндік мәдениеті, жазуы мен өнері болды. Көне түрік 
жазуындағы Жүсіп Баласағұнның “Құтты білігінде”, Қожа Ахмет 
Иасауидің “Даналық кітабында”, Ахмет Иүгінекидің “Ақыл 
сыйында”, Сүлеймен Бақырғанидың “Хакім Атасында”, т.т. 
эстетикалық мәдениет пен мұраттың түбегейлі мәселелері көркем 
суреттелді. Ислам Ренессансы эстетикасын қалыптастыруда қазақ 
топырағында дүниеге келген әл-Фараби ерекше орын алады. Ол өзінің 
“Музыканың үлкен кітабы”, “Поэзия өнерінің каноны туралы 
трактат”, “Поэзия туралы кітап” атты еңбектерінде эстетикалық 
болмыс пен таным туралы терең пайымдаулар айтты.
Қазақтың төлтума эстетикалық мәдениеті хандық дәуірінде 
қалыптасты және ақын-жыраулар шығармашылығында өзінің 
шарықтау шыңына жетті. Асан Қайғы, Қазтуған, Доспанбет, Шалкиіз, 
Ақтамберді, Бұқар, Шал сияқты ақын-жыраулардың эстетикалық 
ізденістері көшпелілердің дүниені қабылдауын білдіреді және оған 
айрықша кісілік асқақтық тән: 
Бұлұт болған айды ашқан, 
Мұнар болған күнді ашқан, 
Мұсылман мен кәуірдің 
Арасын бұзып өтіп дінді ашқан 
Сүйініш ұлы Қазтуған!!! 
Ақын-жыраулар эстетикасының құндылығы көркем мазмұнымен 
ғана емес, сонымен бірге дәстүрлі қазақ қоғамындағы қуатты 
әлеуметтік-мәдени орны және қызметімен айқындалады. Сондықтан 
олардың алдында тек бұқара халық емес, ақсүйектер де ілтипат 
сақтаған. Ақын-жыраулар толғауларында бүкіл қазақ халқының ой-
арманы мен эстетикалық түсініктері шынайы бейнеленген. Олардың 

16 
шығармашылығында сұлулық пен әсемдікті, ерлік пен елдікті жырлау 
басым болып келеді.
ХІХ ғасыр мен ХХ ғасырдың басындағы Қазақ ағартушылары 
Ресейдің империялық саясатының күшейген тұсында әрекет етіп, 
ұлттық көркем мәдениетті заман талаптарына сай өзгертуге ұмтылды. 
Шоқан Шыңғысұлы Уәлихановтың ойы бойынша, әрбір халық үшін 
басты мақсат — “еуропалық, жалпыадамзаттық ағартуды игере 
отырып, осы жолдағы кедергілермен күрес жүргізіп, даму мен 
мәдениетке қол жеткізу... Біздің халық көркемдіктен кенде емес 
өсімтал әдебиетке ие. Ал қоғамдық дамуымыз жоғары мәдени 
дамумен салыстырарлық табиғи /балаң/ кезеңде тұр. Осы айғаққа 
біздің бар үмітіміз бен келешегіміз негізделген”. Шоқан қазақтың 
ауызекі мәдени үлгілеріне алғашқы ғылыми талдау берді. Ыбырай 
Алтынсариннің эстетикалық көзқарастары оның сан қырлы 
педагогикалық қызметімен байланысты. Оның бұл бағытта қойған 
бағдарларына жататындары: “біріншіден, қазақтың келешегін дұрыс 
жолға қою; екіншіден, сенімсіз дүмше молдалардың өлшеусіз 
қанауынан халықты құтқару; үшіншіден, қазақтың әзірге жойылмай 
келген ешқандай дін ықпалына түспеген тәжірибелік негізге сүйенген 
дәстүрін сақтау». Өзінің шығармаларында ол халықтың қоғамдық 
өмірінде, оның рухани дамуында әдебиет пен өнердің қаншалықты 
орын алатындығын көрсетті. Мұнда ағартушының отаншылдығы 
айқын аңғарылады. Ыбырайдың “Орыс-қырғыз школы туралы” 
жобалары да, әйгілі “Қырғыз хрестоматиясы” да, тіпті жазылу себебін 
әркім әрқилы жоритын “Шариат-ул ислам” кітабы да дәстүрді үзбеу 
ыңғайында жазылды. Абай Құнанбайұлының эстетикалық ойлары 
мың жылдан артық тарихы бар жазба әдебиетіміз бен рухани 
мәдениетіміздің ХІХ ғасырдағы тарихи шындығы аясында 
қарастырылуы тиіс. Абай өзінің көркем шығармашылығында сол 
замандағы қазақ қауымының көкейкесті мәселелерін терең білдіре 
алды және олардың шешімін іздеді. Ол қазақ әдебиетінде тұңғыш рет 
табиғат пен адамның сұлулығын нақтылап айқындай түсті. Поэзияның 
көркемдігін шыңына жеткізе түсуді, мағынасын тереңнен толғау 
керектігін айтты. Абайдың қара сөздерінде көрініс тапқан 
эстетикалық көзқарастар қазақтың көркем мәдениетін жаңа деңгейге 
көтерді. Шын мәнісіндегі халықтық бағыттағы ақын-жазушылар 
заман талабын терең сезіну мен сол жайында толғануды, алға және 
алысқа көз тігуді, тарих тамырының жанды соғысын суреткерлік және 
азаматтық жүрекпен ұғынуды Абайдан үйренді. ХХ ғасырдың 
басында Алаш зиялылары еңбектерінде әдеби-эстетикалық ілімдер 
қазақ әдебиетінің орыс мәдениеті арқылы Еуропа және жәдитшіл 
татар мәдениеті арқылы оянған Шығыспен тоғысуы нәтижесінде 

17 
қалыптасты. Терең эстетикалық ойлар Мәшһүр Жүсіп Көпейұлының, 
Шәкәрім Құдайбердіұлының, Ғұмар Қараштың, Әлихан Бөкейханның, 
Ахмет Байтұрсынұлының, Мағжан Жұмабайұлының, Міржақып 
Дулатұлының, т.т. шығармаларында айтылды. Олардың талқылаған 
басты тақырыптарына қазақ сөз өнерінің ерекшеліктері, дәстүр мен 
жаңашылдық, өнердегі гуманизм мен имандылық, фольклордағы 
рәміздік кейіпкерлер, ұлтжандылық пен азаматшылдық, т.т. жатады. 
Кеңес Одағында қазақ эстетикасы қайшылықты жағдайда дамыды. Бір 
жағынан, “мазмұны социалистік, формасы ұлттық мәдениет” дегенді 
басшылыққа алған тоталитарлық жүйе ұлттық көркем өнер түрлерін 
зерттеуге шек қойды. Екінші жағынан, “жан-жақты жетілген адам” 
дегенді мұрат тұту білім беру мен эстетикалық тәрбиеге назар 
аудартты. Бұл дәуірде көптеген ғалымдар мен өнер қайраткерлері 
қазақ халқы өнерінің тарихы мен типтік ерекшеліктерін зерттеуге 
үлкен көңіл бөлді. Олардың қатарында М.О. Әуезовтың, Ә.Х. 
Марғұланның, Е. Ысмайыловтың, М. Қаратаевтың, М. Базарбаевтың, 
Қ. 
Жұмалиевтің, 
А. 
Жұбановтың, 
Б. 
Ерзаковичтің. 
Ә. 
Қоңыратбаевтың, т.т. еңбектерін атап өтуге тұрады. ХХ ғасырдың 
екінші жартысынан Қазақстанда кәсіби философиялық-эстетикалық 
бағыт қалыптаса бастады. Идеологиялық қысым жағдайында қазақ 
эстетиктері /Б.Р. Қазыханова, Қ.Ш. Нұрланова, Е. И. Байзақов, С. 
Ақатаев, М. Қаратаев, Е. Тұрсынов, М.М. Әуезов, Ә. Мұхамбетова, 
т.т./ ұлттық тарихи-мәдени мұрадағы көркем мәдениеттің өзіндік 
болмысына теориялық талдау берді. Әкімшіл-әміршіл жүйе осы 
авторлардың бір тобы дайындаған көшпелілер эстетикасына қатысты 
монографияны таратуға тыйым салды. Қазақстан Республикасында 
эстетикалық зерттеулер әлемдік жаңа өркениеттілік құндылықтарды 
қабылдау және ұлттық мәдени мұраны жаңғырту аясында өрістеді. 
Қазақ халқының дәстүрлі өнері мен оның тарихи типтерін, ұлттық 
ойлаудың көркем негіздерін, көркем мәдениеттегі құндылықтар 
жүйесін және категорияларын эстетикалық тұрғыдан зерттеген 
ғалымдардың арасында Қ. Нұрланованың, Б. Қазыханованың, Ғ. 
Есімнің, М. Балтабаевтің, Г. Шалабаеваның, С. Ақатайдың, Мирлан 
Қаратаевтің, Т. Қоңыратбаевтің, А. Сейдімбектің, М. Мағауиннің, Ә. 
Әлімжанованың, т.т. еңбектерін атап өткен жөн. ХХ ғасырдың соңғы 
ширегінен 
бастап 
Батыс 
елдерінде 
эстетиканың 
дамуы 
постмодернистік бағытпен тығыз байланысты болды. Қазақстанда бұл 
бағытта ұтымды шығармаларымен көзге түсіп жүрген авторлардың 
арасында Б. Нұржановтың, Ә. Қодардың, Н. Садықовтың, Ж. 
Баймұхамбетовтың, О. Аринованың, т.б. есімдерін еске алуға тұрады. 
* * * 

18 
Антологиялық ұстын бойынша құрастырылған бұл том үш 
бөлімнен тұрады. Бірінші бөлімді қазақ этикасы мен эстетикасы 
бойынша мәтіндер құрастырады. Дәстүрлі қазақ мәдениетінде 
әдептілік пен әсемдік синкреттік бірлікте әрекет ететінің ескере 
отырып, 
этикалық 
пен 
эстетикалық 
мәтіндер 
бір-бірінен 
ажыратылмады. Осындай мәтіндерге бата беру, бесік тәрбиесі, отау 
құру тағылымы сияқты көркем формада берілген, қазақтың дәстүрлі 
мәдениетіндегі әдеп талаптарына сай адамға ізгі тілек білдіру 
бітімдері жатады. Қазақы тіршілікте адамның көңіл-күйі, кісілік 
қасиеттері, құт-берекелі өмірі жоғары бағаланған. “Жақсы ниет - 
жарым ырыс” деген халық. Ниеттің ақтығы, тұлғалық қасиеттерді 
сыйлау, оның болашағына үлкен үміт арту күнделікті өмірдің 
күйкілігінен туындайтын қиындықтар мен сұрықсыздықтан арылуға 
көмегін берген. Ізгі тілектер, әдетте, адам мен қауымның фәниден 
бақиға дейінгі өмірінің түйінді сәттерінің бәрінде (дастархан басында, 
той-думандарда, қиын сапар, алыс жолға аттанғанда, тұсау кескенде, 
құрбандық шалғанда т.б.) қадірлі адам қол жайып, бата беру түрінде 
болады. Оны беретіндерге, әдетте, жасы үлкендер, сыйлы қонақтар, ел 
ақсақалдары, елеулі тұлғалар т.б. жатады.
Бірінші бөлімге оқырман қауымға онша танымал емес, Қытайдан 
қоңыс аударған қандастарымыз А. Қайбарұлы мен Б. Бопайұлы 
дайындаған қазақ ырымдары - көшпелі қазақ қоғамының негізгі әдеп 
нормасы ретінде енгізілді. Бұл ырымдарды талдау арқылы отырықшы 
және көшпелі, жазулы және ауызекі этикалық жүйелердің 
айырмашылығын көруге болады. Қалалық немесе аграрлық жазба 
мәдениетте киелі нәрсеге бірінші ретте құдай жіберген қасиетті мәтін 
(текст) жатады. Ауызекі көшпелі мәдениетте қасиетті мәтін не табиғи 
рәміздік құбылыстар немесе поэтикалық сөзде ұяланады. Жазба 
мәдениетінің өкілі табиғат пен қоғамнан заңдылықтар іздесе, 
ырымшылдық пен көріпкелділікке сүйенген номадалық өркениеттің
мүшесі дүниеден киелі символдар (рәміздер) іздейді. Осы жөнінде 
белгілі мәдениеттанушы Ю. Лотман былай дейді: “Жазусыз мәдениет 
тарихи-табиғи ландшафты басқаша бағалайды. Өйткені белгілі бір 
киелі айрықша орындар, жайлар, пұттар мәдени тұтынысқа салт, 
құрбандықтар, болжаулар, ән-күйлер немесе билер арқылы “түседі”, 
ал осы әрекеттер белгілі бір уақытқа ғана бағышталса, жоғарыда 
аталған киелі орындар, жайлар, пұттар, жұлдыздар, күннің, айдың 
белгілі кезеңдердегі орналасу тәртібімен, белгілі сәтте соғып тұратын 
жел немесе жаңбырмен, өзен суының қайталанып отыратын 
көтерілулерімен 
және 
осындай 
табиғи 
құбылыстарымен 
байланыстырылады. Бұл жерде табиғи құбылыстар ескертпе немесе 
алдын ала анықтама беретін белгілер ретінде қарастырылады” 

19 
(Лотман Ю. Мәдениеттер типологиясы // Әлем: Альманах, 1991. — 
496 б.).
Қазақ этикасы мен эстетикасының мәтіндерінде поэтикалық 
жанрда берілген ақын-жыраулар шығармашылығына үлкен орын 
берілген. Қорқыт атадан ХХ ғасыр ақын-жазушыларына дейін, қазақ 
сөз шеберлері заманның аумалы-төкпелі болғанын, саналы ой емес, 
санасыздықтың бел алып бара жатқандығын, адам болмысының азып, 
танымның таусылып бара жатқанын қынжылып наразылықпен 
жырлайды, кейде өткенге өксіп қарамай, ескіні аңсамай, болашаққа да 
назар салмай, өз тұсындағы заманның мән-мағынасын түсінуге ғана 
тырысып, өзіндік танымы жеткен құбылыс шындықтарын халыққа 
жақын жеткізу бар. Жеке адамның қалыптасуында сыпайылық пен 
адамгершілік, әдептілік пен әдемілік ұстындарының өте үлкен рөл 
атқаратындығын олар ерекше атап өтеді. Сонымен қатар, олар білім 
мен білімділіктің маңыздылығын терең түсіне білді, қазақ жастарын 
ізгілік пен шындықты, әдептілік пен ақыл-ойды, адамгершілік пен 
білімді өмірлерінің ең негізгі ұстындары деп қарауға шақырады. Олар 
қазақ халқына әр уақытта өміріңнің аяғына дейін адамдық қасиетіңді 
жоғалтпа, аяққа баспа деп үйретті. Олардың пікірі бойынша, 
адамгершілік нормалары мен ұстындарын күнделікті өмір сүру 
тәсіліне айналдырған адамды ғана нағыз адам деп есептеуге болады.
Томның екінші бөлімін қазақ этикасының қалыптасуына, оның 
негізгі ұстындары мен категорияларына, қазақ әдеп жүйесінің 
көрнекті тұлғаларына арналған, философтар Ә. Нысанбаев, Ғ. 
Ақмамбетов, 
Т. 
Әбжанов, 
Т. 
Ғабитов, 
Қ. 
Әлжан, 
З. 
Сәрсенбаевалардың ғылыми-зерттеу мақалалары құрастырады.
Антологияның соңғы бөлімі қазақ эстетикасының типтік 
белгілеріне, қазақ көркемөнері қалыптасуының басты кезеңдері мен 
тұлғаларына, философиялық мәселелеріне арналған Қазақстан 
эстетиктері, өнертанушылары мен философтары Б. Қазыханова, Қ. 
Нұрланова, Э. Шәкенова, С. Ақатаев, Ә. Мұхамбетова, Б. Қарақұлов, 
Ә. Әлімжановалардың зерттеу ізденістерінен тұрады.

20