Іс жүзінде исламның ең алғаш қалыптасу дәуірінен-ақ пайда болған тақуалық пен міскіндік (мистицизм) уақыт өте келе, әсіресе ҮІІ-ҮІІІ ғасырларда кең бұқаралық қозғалысқа айнала бастайды. Осы дәуірде (ҮІІ-ҮІІІ ғғ.) ең алғаш тақуа мұсылмандар мен «рухани атлеттер» [3] пайда болып, олар халифаттың орталығы мен шығыс бөліктерінде, ең алдымен Месопотамия, Сирия, Шығыс Иранда аскеттік үйірмелер мен қауымдар құра бастайды. Ең ерте кезеңде бұл қозғалысты жекелеген тұлғалар бастады, соның ішінде ерлер де, әйелдер де бар еді. Олар қалаларда немесе шөл далаларда өз өмірін тек Аллаға қызмет етуге бағыштап, оның рахымына ие болуға тырысты. Бұдан кейінгі дәуірде теория практикамен ұштасып, көкірек көзі оянып, әулиелікке жеткен кейбір атақты шейхтер сопылықтың қалыптаса бастаған қағидаларын өз шәкірттеріне үйрете бастады. ХІ ғасырда өмір сүрген парсылық сопы Худжвири ұстаз мұрасын бірнеше ұрпақтан бері алып келе жатқан бірнеше сопылық мектептің атауларын көрсетеді
