Фатима. Қайдам?
Сәлима. Қайратты аямадың ба?
Фатима (жұлып алғандай). Не деп аяймын?
Сәлима (күмілжіп). Ая... Ая... Қойшы... Кейін білесің...
Фатима. Қызықсыз сіз! Нені білемін! Облыстық білім басқармасынан айлығым көп болады екен, соны білемін.
Сәлима. Ол білгенің аз. Ондағыларға әйелдің айлығының азы-көбі емес, әрі керек екенін ескер!
Фатима. Қойыңызшы, мама! Сіздің кезіңізде солай шығар, қазір заман басқа, адам өзгерген.
Сәлима. Өзгерген дәнеме де жоқ, бәрі бұрынғы қалпы. Бастық шетелдік машина мініп жарқ-жұрқ, қарапайым халық қалт-құлт етіп жүр қайта қазір. Бар болғаны бастық атаулы бұрынғы тонын теріс айналдырып киіп алған, ау- ыздарында – халық қамы, көкейлерінде өз құлқыны. Олар әйелге қызметкер деп емес, ойнап-күліп, көңіл көтеретін қуыршақ деп қарайтын. Қазір де солай. Қарағым, осы инспекторлығыңнан асқан қызмет жоқ, қойшы сол пәлесін!
Достарыңызбен бөлісу: |
