Фатима. Сен білсең етті, адамға баладан асқан бақыт жоқ!
Қайрат. Онда ту.
Фатима. Арағыңды қой, адам қатарына қосыл, туамын.
Сәлима. Бәсе десеңші.
Қайрат. Тапқан екенсіңдер ақымақты. Ел арақтың өзіне ақшаны өлдім-талдым деп әзер тауып жүрсе, бала-бала деп тақылдайды ғой-ей бұл екеуі. Жоқ, тапқан-таянғанын улап-шулаған баласының аузына тосатын ақымақтарың мен емес. Бала – артық ауыз, аяққа оралғы, масыл.
Сәлима.Шаруаң біткен екен. Арақ жеп қойған екен мұның миын!
Фатима. Айтпаңыз.
Сәлима. Сенің де сөзің ұнап тұрған жоқ маған. Бала туу, тумауды талас қылу – қызыл империядан қалған кесел. Орталықтың мақсаты – бұратана халықтың санын өсірмеу болатын. Ол саясат Одақпен бірге опат болмап па еді, сендер оны несіне ұстанып жүрсіңдер әлі күнге?
Қайрат.Жаман әдет – итжанды.
Сәлима. Фатима, өтінемін, бала көтер! Бала туу, ұрпақты жалғастыру – ол әйелдің адамзат алдындағы бірден-бір қасиетті борышы.
Фатима. Білемін. Бірақ ол маған емес, Қайратқа байланысты.
