Ертегілер әлемінде Мазмұны

Ертеде бір баланың атын әке –шешесі өскен соң үлкен ғалым болсыншы деп Ғалымжан қойыпты.

Бәрақ Ғалымжан туғаннан жалқау болып өсіпті.Ұйқы оның ең бірінші досы еді.Ал еркелігінде шек жоқ.Дап-дардай болғанша өз қолымен тамақ ішпейді.мектепке 6 жасында емес,10жасында барады.Сонда да әке-шешесінің арқасынан түспейді.Қалқыған күйінде мектепке әкеліп тастайды.Ал сабақ біткен кезде партаға басын қойып,қорылдап ұйықтап жатқан оны көтеріп үйге жеткізеді.

Өзі балалардың ішінде түйедей үлкен болса да оқу да артта қалған еді.Алатыны тек»екілік».Ал әке-шешесі ата –аналар жиналысында бетінің нашарлайды.Олар төсек тартып жатып қалар болса,Ғалымжанды кім асырмақ?Осыны сезген жалқау:

-Апа,мен қайтсем жақсы оқимын?-дейді.

Сонда шешесі:

-Ұлым –ау, сен ылғи қойыныңа нан тығып жатасың.Кітабынды оқымасаң да басыңа жастап жатшы.Мүмкін ол саған бірнәрсе айтатын шығар.

Бала шешесінің айтқанын орындайды. Бір күн өтеді. Ғалымжан кітапты ары-бері төңкеріп көреді.Бірақ ол сол меңіреу қалпы.Екінші еүні осының ішінде бір сиқыр жатқан жоқ па деп парақтап көреді,бірақ кітап міз бақпайды.Үшінші күні: «сен де бір,қара тас та бір», - деп лақтырып тастамақ болған кезде,кенеттен кітап сөйлеп қоя берді.Өздерінің әріптері тышқандай майда болғанымен ,сөздері мірдің оғындай.

-Досым ,-дейді ол.-мен саған көп ертегі айтып берейін бе?

-Ия,-дейді қуанып кеткен Ғалымжан.Кітаптан мұндай жақсылық күтпеп еді.Бұл тек адамды азапқа салуға жаратылған нәрсе ғой деп ойлайтын.

-Ендеше тыңда,-дейді кітап құлаққа жағымды үнімен .Кітап ертегілері қызық екен.бұл бармаған жер ,араламаған ел қалмайды.Енді Ғалымжан ертегіден ертегі қоймай,жалықпай тындады.

-Рахмет, -деді кітапты тындап болған соң.-сен менің көзімді аштың .Енді мен басқа кітаптардың да нендей сиқыр барын көрейін.

Кітаптан кітап қоймай оқып ,дүние таным кеңи түсті.Енді бұнынын бас жағынан кітап түспейтін болды.Бәрі де ғажап !Бәрә де құпя сырларын аша түседі.Ең ақыры аяғы шешілмеген жұмбағы көп болыпкөрінет матиматикамен де неше кеш сырласты.

Сөйтіп ,аз күнде Ғалымжан сабақты жақсы оқитын болды.Оған таң қалмаған бала жоқ.

Тек Ғалымжан ұқпаған бір –ақ нәрсе болды.Ол әр кітапты ашқан сайын «Оқу мен еңбек-егіз»деген сөзге кезігетін .Мағынасын түсінгендей болғанымен ,мән бермейтін.Оқушының міндеті-сабақ оқу,жұмыста үлкендер істеуі керек деп есептейтін .Жылы үйде бұл сабақ оқып отырғанда ,қарт әке-шешесі де бүкшендеп қар күреп ,отын жарып жататын.Тіпті өзіне керекті кітап-қағаздарды алу үшін де дүкенге солар баратын «Бала жұмсап бір рақатқа батпадық-ау»,-деп күрсінеді қарттар белден талған сәтте.

Күндердің күнінде Ғалымжан мектеп бітіріп ,үлкен қалаға оқуға кетеді. «Бәлем көріңдер ендң менің кім екенімді!»-деп ойлайды.Әйтсе де үлкен шаһарда оқу оңайға түспейді.Үйдегідей тамағын мезгілінде ысытып ,алдына қойып отырар әке –шешесі жоқ.Кітапты да табаны тозық өзі іздеуге тура келеді екен. Сабағы күрт нашарлап, өзі әбден өзі жүдеп жадайды.

Күндердің күнінде Ғалымжан үйленеді.Бірақ оған сай ,жатып ішер біреу кездеседі. «Өзіңнен зор шықса ,екі көзін сондай шығар»деген Ғалымжан тамақ пісіріп,кір жуып,от жағып,күл шығарымен күні өтеді.Сондай да елжіреген ақ көңіл әке-шешесі есіне түсіп,әрдайым бармаған тістеп өкінумен болады.Осы жақсылығының ең болмаса бірі оларға жасасам ,қалай қуанған болар еді деп,ойлап мұңайды.

Сол кезде оның есіне кітаптың «Оқу мен еңбек –егіз »деген түседі.Санын соғып, «Ештен кеш жақсы»деп еңбек етуге кіріседі.

Еңбегі жанып, мәртебесі өседі.Ал оның атағын естіп әке-шешесі «Біздің баяғы қара теңтегіміз ақыл кіріп,адам болыпты»-дейді көздеріне жас алып.Сөйтіп ,Ғалымжан кітап сөзіне ден қойып,адам болған екен.