Рауза. Үш қыз, бір жігіт, деңіз.
Жамал (орнынан тұруға ыңғайланып). Бүгінге осы да жетер, кетейік үйге.
Рауза. Жоқ, бұл – аз. Тұра тұрыңыз, көрейік тағы кім келер екен?
Жамал. Рас-ей, біздің аула кім көрінген жүретін аяқ асты болып барады. Мұның бір шетін жаптыру керек.
Рауза. Ой, қойыңыз, онда аулаға ешкім кірмей, әрлі-берлі жүргінші өтпей, ішіміз пысып өлмейміз бе? Осысы жақсы, адамдар шуап жатса, зерікпейміз. Аула – қоғамдық орын, көпшіліктің игілігі.
Жамал. Бірақ жаңағыдай жастар келмей-ақ қойсын, кісіні шаршатады екен.
Рауза. Жамал Ахметовна, о не дегеніңіз, келсін, келмесе, ішіміз толған әңгімені кімге айтамыз?
Жамал. Шынында, солай шығар. Әй, бірақ сөз тыңдайтын адам қайда қазір, құлағына да ілмейді. Оны жаңа көрдің ғой, қайта өзімізді күлкі қылды.
Рауза. Басқа сөзді қайдам, өсек-аяңды өліп-өшіп тыңдайды жұрт қазір.
