ИМАНИ ГҮЛ өліміне араша түсіп құтқарып қалмас па едік?! Алайда та-
рихта осы дүниеде мәңгілікке қол жеткізген ешбір тұлға
жоқ. Жеткізуі де мүмкін емес. Өйткені тәнімізді басқарып
тұрған жанымыз Ұлы Жаратушымыздың әмірімен
тәннен шыққаннан кейін оны қайта әкеліп қосуға
ғылымның да, басқаның да шамасы жетпек емес.
Иә, денеде рухтың бар екендігіне қарсы дау айтар
ешкім жоқ. Сондықтан оны дәлелдеп жатудың өзі артық.
Десек те, жан жоқ дейтіндерге әрбір адамнан табылып жа-
татын мына бір жауаптың мәнін жаза кетуді жөн көрдік.
Егер кез келген адамға: Миың, жүрегің, көзің, аузың,
қол-аяғың, барлық дене мүшелерің кімдікі делінсе?
Менікі дері сөзсіз. Ал енді барлық дене мүшесін менікі
деп тұрған « Мен» кім? Оны деп тұрған оның рухы, яғни,
жаны. Демек,
«Мен» дегеніміз, ол– рухымыз, ал
«Менікі» дегеніміз, ол – денеміз.
Абай атамыз жанның өлмейтіндігін, оның тұрақтап,
мекен тебетін басқа бір мәңгілік өмірдің бар екенін былай
деп тілге тиек етеді:
«Өлсе өлер табиғат, адам өлмес,
Бірақ ол ойнап-күліп қайта келмес,
«Мені» мен «Менікінің» айырылғанын
Өлді деп ат қойыпты өңкей білмес».
Яғни, рухымыз өлмейді. Ол денеден айырылғаннан
кейін өзінің мәңгілік мекеніне, негізгі отанына сапар
шегеді.
Қазақ халқы жан тәсілім еткен адамға өлді демейді,
«қайтыс» болды дейді. Бұл сөздің астарынан жанның
өлмейтіндігі, басқа бір мәңгі өмірге қайта қайтатындығын
түсінуге болады.
Алла Тағала адам баласына арғы дүниеде мәңгілік
ғұмыр сыйламақ. Жаппар иеміздің мәңгілігі – ешкімге
тәуелсіз мәңгілік. Ал адамның жұмақ яки тозақта мәңгі
148
ИМАНИ ГҮЛ болуы – Ұлы Жаратушымыздың мәңгілігіне тәуелді әрі
Оның мәңгілігінің дәлелі. Міне, адам баласының сол
мәңгілік ғұмыр үшін қайтатын орнын ақырет, жұмақ,
тозақ дейміз.