Сәлім(қуанып кетіп). Сәлима!
Сәлима(жалт қарап). Сәлім! Сенсің бе?
Сәлім. Сәлима! Қалай өзгеріп кеткенсің?
Сәлима. Қартайдық. Өзгердік. Ал, сен өзгермепсің, сол баяғы – жіптіктей жігіт қалпың.
Сәлім. Не қылған, маған қарағанда сен әлдеқайда жас болып көрінесің.
Сәлима(жымиып). Көңіліңді құдай көтерсін! «Өзгеріп кетіпсің», – дегеніңді қалай ұқтық?
Сәлім. Оным – қыз күніңді іздегенім.
Сәлима. Қыз күн қайда, тым алыста қалды ғой.
Сәлім. Сені қайдам, маған сенің қыз, менің бала болғанымыз күні кеше сияқты. Сол аяулы күндер қаз қалпында көз алдымнан бір кеткен емес.
Сәлима. Мүмкін. Қазақшаны ұмытпапсың.
Сәлім(толқып). Қайтіп ұмытайын анам тілін?! Мен – күндіз өңімде орысша, түнде – түсымде қазақша сөйлеп өмір сүрген адаммын. Адамға бұдан асқан азап жоқ, білсең, Сәлима! Өз отбасыңда жан баласы сенің тіліңді білмегені, бір ауыз тіл қата алмағаны – қайғының ең үлкені.
Сәлима. Түсінемін. Сол ғой жүдеткен, өйтпесе, әскери адам не қорлық көрсін?
