Генерал. Шын шығар.
Прокурор (Қордабаевқа қарап). Оны мына кісі біледі.
Қордабаев (күмілжіп). Енді...
Мұсылманқұлов. Әй, бір шикілік бар-ау сөздеріңде. (Оқшаулана беріп). Қасым Хасенович, сен бері жүрші өзің.
Қордабаев (Мұсылманқұловтың жанына жақындап). Сіздің не сұрайтыныңызды білемін, Ерік Көбенович. Қасқабайды ешкім шақырған жоқ, өзі кетті. Беретінін маған бұрын беріп қойған, ана екеуінің көзінше қайтып ала алмады. Әйтпесе, онысын қайтып алмақ түрі бар.
Мұсылманқұлов. Түрі құрысын! Таяз ба , деймін өзін?
Қордабаев (құлшынып). Таязыңыз не, көр. Сіз туралы бірдеңе айтпақ болсам, жақ аштырмайды.
Мұсылманқұлов. Қарай көр-ей, мұны! Қасиетсіз! Мына екеуі не істеп жүр?
Қордабаев. Оларды қойшы, олар – кімнің тарысы піссе, соның тауығы.
Достарыңызбен бөлісу: |
