белгілі бір ырғағына баіынады. Адамның табиғи макұлык екендігі, ал оның болмысының түпкі негізі материя екендігі туралы ой Фейербахтың философиялық шығармашылыгында өз жалғасын тапты. Неміс ойшылының пікірінше, адам табиғатқа бөтен жэне антагонистік нәрсе ретінде карсы келмейді, шындығында ол табиғи мэнділік болып табылады. Рух жэне дене бүтін организм түргысынан алғанда мағынаға ие болады. Адам тірі биологиялык макұлык болумен қатар сезу жэне ойлау қабілеттері сиякты касиеттерге ие. Фейербахтың ойынша адам жан мен тэннің психофизикалык бірлігі болып табылады. Жан мен тэннің бірлігін адамның миынан іздеу кажет. «...Ми актында, жоғары акт ретінде субъективті, рухани әрекет және объективті, еріксіз, материалдық эрекет бірдей, айырмаіпьшығы жоқ». Фейербахтын пікірінше, индивидтің барлык спецификалык қасиеттерінің инстанциясы өз мәнінде өзгермейтін болып саналатын адамның тектік мэнділігі болып табылады. Демек, адам болмысы өзінің тектік мэнділігі мен Сен жэне Мен арасындағы сүйіспеншілік каты нас сэйкестілігімен сипатталады. Осылайша, XIX г. екінші жартысына карай философтар мен талымдар адам биологиялык эволюцияньщ нэтижесі деген ойды бекітгі. Кейінгі ғалым-антропологтардың теориялык зерттеулері элемдегі адам болмысы ерекшеліктерін жэне оның ѳзге тірі жандардан айырмашылыгын нактырак жэне дэлірек сипаттауга карай багытталды. 116
Философиялык ізденістер мен ғылыми зерттеулердің теориялык негіздері нэтижесінде элемнің мынадай онтологиялык картинасы
