– 410 –
рау, јырыјја келгенше †мiр дегеннiЎ не екенiне бiр
тҐсiнбеген не јылЈан кещесiЎ? СенiЎ бҐйткен „улиелiгiЎ
јґрып кетсiн! Сен †мiр бойы ештеЎеге тҐсiнбей †тетiн
„пендiсiЎ. Сен басја бiреудiЎ рухани дҐниесiне баса-
к†ктеп кiресiЎ де, †з „мiрiЎдi жҐргiзе бастайсыЎ. ДҐниенiЎ
тҐбiне жететiн мына сендейлер. Сен секiлдi „улиелер
јґрыса екен, сонда жер бетiнде тыныштыј орнар едi.
(
Б†лме iшiн „рi-берi кезiп, долдана
). Рас, рас, рас! Мен
јателестiм, ајымај болдым, бiлемiн, б„рiн де бiлемiн.
Бiрај сол жалЈыз јате Ґшiн, неге менiЎ бҐкiл †мiрiм †ксуге
тиiстi? Осы „дiлдiк пе? Керек десеЎ, кҐйеуiмнiЎ †зi де
д„л сондай жайды бастан кешкен болуы керек. Келбеттi,
ајылды, тiлдi жiгiт. МҐмкiн емес ондай с„ттi бастан
кешпеуi. Ондай с„ттi бастан кешпеу Ґшiн, †мiр сҐрмей,
тек тiрi боп жҐру керек. Ал мен оныЎ ондай iсiн бiлмеймiн.
Бiлмегеннен кейiн – бајытты болдым. Оны бiлудiЎ ма-
Јан јажетi де жој едi. ОЈан да солай. Бiз ештеЎенi
бiлмегенде с†зсiз бајытты болатын едiк. Кенет... ешкiмге
де керегi жој, јґдай-ау, †мiрде болмайтын Тазалыј,
…дiлдiк, Шындыј деген јияли јаЈидаларыЎмен бiздiЎ тас-
талјанымызды шыЈардыЎ. СенiЎ шындыЈыЎнан г†рi,
т†бемiзден бомба тҐссе, бґдан „лдејайда жајсы болар едi...
Ѕґдай бiледi, сен тек адамдарЈа бајытсыздыј тарату Ґшiн
жаралЈан жансыЎ. (
Достарыңызбен бөлісу: