Шөптің арт жағын ала, ызғырық желдің өтінде лауылдап от жанып жа- тыр. Бұл ат қораның төбесі күзде ғана сабанмен жабылған. Жанып жатқан сол сабан екен. Шетте отырған балалардың бірі шылымын сөн- дірмей лақтырып тастап, сабан содан тұтанса керек. Не істерімізді біл-
мей сасқалақтап, қорадан секіріп-секіріп түсіп, тым-тырақай қаша жөнелдік.
Осы кезде аянның тобығы қайта шығып кетіп, Тұржанның соққысы- ның астында қалады. Осыдан соң қатты ауырып қалады. Үйге келсе, автор-
дың атасы қатты ұрсады.
Аянның ойы: «Ағам келеді ғой жақында әлі. Сонда көрсетеді Тұр- жанға». Он шақты күннен кейін Аян төсектен тұрып жүре бастады. Тобығы тайған
аяғын жер сыпырғандай көлденеңінен сүйретіп солтақтап басатын болды.
Кей күні ойыннан кейін мен кешкі тамақты ішіп ап, Бапайдың үйіне ба- ратынмын. Мен келгенде Аян ылғи темір пештің аузында от жағып отырады. Ол кезде – соғыс жылдарында біздің ауыл отынға сабан жаға- тын… Бапайдың кемпірі шалы екеуіне ғана майға бөктіріп талқан шы- лайды да, «сенің тісің бар ғой» деп Аянның алдына бір уыс қуырған би- дай төгеді. Бір тәуірі Бапай да, оның кемпірі де біздің сөзімізге құлақ салмайтын. Олар
ұйықтасымен-ақ Аян әлгінде ышқырына тыққан күйелеш масақтарды алып,
үгіп-үгіп аузына құятын. Кейде мен үйден нан алып келетінмін. Аян нанды
көргенде, көзі отша жанып, екі ұртына кезек бұралай тығып, қақалып қала
жаздайтын.
Бір күні балалар екіге бөлініп қар атқыласып ойнамақ болдық. Ортамыздан
екі атаман сайлап, қалғандарымыз екі-екіден жұптасып, әлгі екі атаманның
қарауына тең бөліне бастадық. Бұл ойынға Аянның да қатысқысы келген.
Бірақ екі атаманның екеуі де оны өз топтарына алудан бас тартты.
Осы кезде ол жылап Асылбек шалға барып, аяғын салдыртады, бірақ ол да көпке созылмайды. Көктем шыға колхоз жұмысына біз де араласқанбыз.
