Қарлығаштар Нағашы атамның үйі біздің үйден аса қашық емес еді. Сабақтан бос уақытта мен көбіне соларға баратынмын. Бір күні сол үйдің жаздық ас бөлмесіне екі қарлығаш бірдей ұшып кірді де, кідірместен тез шығып кетті.
- Бұлардың қасиеті неде екен?- деп таңданды дастарқан төрінде отырған нағашы атам.
- Нені айтасыз?- деп мен елең ете қалдым.
- Мына қарлығаштардың сезімталдығын айтам?
- Олар нені сезді?
- Осыдан жиырма жыл бұрын,- деп бастады атам әңгімесін, - мына бөлменің анау бұрышына қарлығаштар ұя салған еді. Біз тамақ ішкенде олар шықылықтаса, кәдімгідей тамашалап отыратынбыз. Күз келе кететін. Көктемде қайта келетін. Сөйтіп, жүрген достарымның ұясын бір күні Сәтбек бүлдірген еді. Содан бері бұл бөлмені қанша тазалап, қанша әктесек те, қарлығаш біткеннің бәрі шетінен ұшып кіреді де, кідірмей шыға жөнеледі. Шамасы, сол оқиғаны қанша жасырып бүркемелегенмен, бұлар кірген сәтте- ақ біліп қоятын болулары керек.
Мен қарлығаштың мұндай қасиетіне қатты таңданып қалдым.
