1958 ж. - Баум және Гринвуд гастроэнтерологияда УДЗ қолданды
1972 ж. - Коссов сұр шкаланы және УДЗ-да дәл сол уақыт масштабын қолданды
УД ЗЕРТТЕУДІҢ ФИЗИКАЛЫҚ ЖӘНЕ БИОФИЗИКАЛЫҚ НЕГІЗДЕРІ
Ультрадыбыс - адамның дыбыс қабылдау табалдырығынан жоғары жатқан дыбыстық тербелістер, яғни 20 кГЦ-тен жоғары жиілікте.
Дыбыс – бөлшек тербелістері және энергияның тарау бағыты бір жазықтықта болатын, механикалық бойлық толқын екені белгілі.
УДЗ-ң физикалық негізін пьезэлектрлік эффектті 1881 жылы ағайынды Кюрилер ашқан болып табылады.
Пьезэлектрлік эффекттің мәні - монокристаллдардың кейбір химиялық қосылыстарының (кварц, барий титанаты, күкіртті кадмий және т.б.) деформациясы кезінде, соның ішінде ультрадыбысты толқынның әсерінен болса, бұл кристаллдардың бетінде белгісі бойынша қарама-қарсы электрлік заряд туындайды. Бұл тура пьезоэлектрический эффект деп аталады.
Пьезэлектрлік эффекттің мәні - монокристаллдардың кейбір химиялық қосылыстарының (кварц, барий титанаты, күкіртті кадмий және т.б.) деформациясы кезінде, соның ішінде ультрадыбысты толқынның әсерінен болса, бұл кристаллдардың бетінде белгісі бойынша қарама-қарсы электрлік заряд туындайды. Бұл тура пьезоэлектрический эффект деп аталады.
Керісінше, бұл монокристаллдарына ауыспалы электрлік заряд берсе, оларда механикалық тербелулер пайда болып, ультрадыбыстық толқындарды шығара бастайды.
Сөйтіп, бір пьезэлемент ауыспалы түрде ультрадыбыстық толқындардың көзі де болуы мүмкін немесе қабылдағышы да болуы мүмкін.