оны өмірдің аяғы деп есептемейді,
уақытша көрініс ретінде ұйқыға немесе бір жаққа кету деп қабылдайды. Сонда
да, жақындарының, сүйікті үй жануарларының немесе достарының өлімі,
баланың ой өрісінің ерекшелігіне және тәжірибесінің шектелуіне байланысты,
өзін кінәлі сезінуіне әкеп соғады. Туындаған уайым мен қайғы шарықтау
шыңына жеткенімен ұзаққа созылмайды. Мектепке дейінгі балалар өлім туралы
ойламайды, бірақ назарларынан тыс қалдырмайды. (ертегілер, өмірдегі
оқиғалар).
