1-сұрақ
Әскери коммунизм саясаты — 1918–1921 жылдары азамат соғысы кезіндегі Кеңес одағының ішкі саясатының аты.
Азамат соғысы жылдарындағы қалыптасқан қиындықтармен байланысты Кеңес өкіметі 1918 жылдың орта кезінде елдегі барлық материалдық ресурстармен, адам күштерін барынша жұмылдыру, қалаларды, өнеркәсіп жұмысшыларын, Қызыл Армияны азық-түлікпен қамтамасыз ету, елде қатал еңбек тәртібін орнату мақсатында «әскери коммунизм» саясатын енгізді. Бұл төтенше саясат экономикалық күйзеліс, Кеңес мемлекетін шетел интервенттері мен ішкі жаулардан қорғаудың қажеттілігінен туған еді. «Әскери коммунизм» саясаты негізінде азақ-түлік мәселесін шешу үшін төтенше шара азық-түлік салғырты енгізілді. Ол бойынша елдегі байлар мен кулактардың қолындағы тауарлы астықтың көп бөлігі ешқандай қайтарымсыз алынды, бұқара халықты азық-түлікпен бір орталықтан қамтамасыз ету көзделді, ауыл шаруашылық өнімдерін өз еркімен сатуға тиым салынды.
«Әскери коммунизм» саясаты бойынша елде жаппай еңбек ету міндеттілігі талап етілді. Қазақстанда «әскери коммунизм» саясаты негізінде өнеркәсіпті кеңес органдарының қолына шоғырландыру, оны Қызыл Армияны қару-жарақ және жабдықтармен қамтамасыз етуге жұмылдыру шаралары жүргізілді. Бүкілресейлік Атқару Комитетінің 1918 жылғы мамырдағы жарлығымен әскерге өз еркімен бару ісі жалпыға бірдей міндетті әскери борышты орындаумен алмастырылды. 1918 жылдың жазында өлкеде Қызыл Армияның құрамында ұлттық әскери бөлімдер құрыла бастады. Патша өкіметі тартып алған жерлерді қазақ еңбекшілеріне қайтарып беру, Кеңес өкіметі жүргізген саясат. Азамат соғысы аяқталған соң қазақ халқын өз жағына шығаруға тырысқан Кеңес өкіметі жер-су реформасын жүргізе бастады. 1920 жылы қыркүйекте өткен Түркістан Республикасы Кеңестерінің ЫХ съезі Жетісу мен Оңтүстік Қазақстанда жер-су реформасын жүргізу қажет деп тапты. 1920 жылы 20-31 қаңтар аралығында Әулиеатада (қазіргі Тараз қаласы) түркістандық қазақ және қырғыз кедейлерінің съезі болып өтті. Съезд еңбекшілерді жер-су реформасын өткізуге белсенді қатысуға шақырып, Қосшы одағын құру жөнінде шешім қабылдады. Қазақстанның оңтүстігінде жер- су реформасын жүргізу және «Қосшы одақтарын» құру мен оның нақты іс-қимылын үйлестіруде О.Жандосов, Ж.Бөрібаев, А.Розыбакиев, т.б. көрнекті қайраткерлер үлкен рөл атқарды. 1921 жылы 2 ақпанда Қазақ АКСР-і ОАК 1917 жылғы ақпан айына дейін қоныс аудару мекемелерінің қазақ еңбекшілерінен бөліп алған, сондай-ақ кулактардың заңсыз басып алған жерлерін қайтару жөнінде декрет қабылдады. 1921 жылы 19 сәуірде патша өкіметі Орал-Жайық өзенінің сол жағалауы) және Сібір (Ертіс өзенінің жағалауындағы он шақырымдық алқап) казак әскерлерінің меншігіне берілген жерлерді қазақ еңбекшілеріне қайтару жөнінде жаңа декрет жариялады. Бірақ оларды жүзеге асыру үлкен қиындықтарға соқтырды. Жер үлестерін қайта бөлуге кедейлер мен жалшылар белсене қатысты. Кулактар мен бай шаруалардың дүние-мүлкін ішінара кәмпескелеу арқылы кедейлерге жер, мал мен құрал- саймандар таратылды. Қазақ шаруаларына өздерінен тартып алынған жайылымдар, егіндік алқаптар мен мал айдайтын жолдар қайтарылды. Қоныс аударушылардыц поселкелері, казак-орыстардың қыстағы мен хуторларының кейбіреулері жойылып, олардың халқы өздері бұрын тұрған, өңделетін артық жер қоры бар селолар мен станицаларга қоныстандырылды. Кедейлер мен жалшылардың барлық борыштық, жалға алу міндеттемелері жарамсыз деп жарияланды. Көшпенді қазақ халқыныц егін шаруашылығына деген ынтасы арта түсті. Кеңес өкіметі отырықшылыққа бет бұрған Жетісу мен Сырдария облысының шаруаларын ауыл шаруашылық құралдарымен, ең қажетті заттармен қамтамасыз етті. 1921 жылы көктемде Жетісу шаруалары 15 мың орақ, 13 мың шалғы, 120 соқа, 200 мың аршын мата, шай, сабын, сіріңке, т.б. заттар алды. 20-жылдардың бас кезіндегі аграрлық реформалар ондаған мың қазақ кедейлері мен жалшыларын жермен қамтамасыз етіп, оларды кіріптарлық пен жалға алу ақысының ауыртпалығынан құткарды. Белгілі бір саяси мақсатты көздегендеріне қарамастан бұл реформалар қазақ халқының іс жүзіндегі теңсіздігін жою жолындағы маңызды қадам болды.
1921-1922 жылдардағы ашаршылық Азамат соғысы аяқталғаннан кейін Кеңестер елін тағы бір ауыр сынақ күтіп тұрды. 1921-1922 жылдардағы ұзаққа созылған қарсыз қыс жауынсыз жазға ұласты. Қыста қардың, көктем мен жазда жауынның болмауы қатты құрғақшылықты, оның салдары ашаршылық нәубетін әкелді. 1921 жылдың жазында ол елдің көптеген өңірлерін, әсіресе Еділ бойы аудандарын жайлады. 1921 жылдың күзіне қарай бүкіл ел бойынша 20 млн астам адам аштыққа ұшырады.
Етек алған ашаршылыққа байланысты РК(б)П Орталық Комитеті 1921жылғы 17 шілдеде партияның барлық мүшелеріне арнайы үндеу жолдады. «Ашаршылық, — делінді үндеуде, — тек құрғақшылықтың нәтижесі емес, оның себебі аграрлық сектордың артта қалуында, ауыл шаруашылық білімі денгейінің төмендігінде, ауыспалы егіс нысандарының ескілігінде, бұл және соғыс пен әскери қоршаудың, сондай-ақ помещиктер мен капиталистердің және олардың итаршыларының бізге қарсы күресінің бәсеңсімей отырғанынын да салдары».[1]. Партия құжаттарында көрсетілген себептермен бірге, жаппай ашаршылық Кеңес өкіметі қатаң жүргізген, халық шаруашылығына, әсіресе ауыл шаруашылығы саласына қатты соққы болып тиген «әскери коммунизм» саясатының нәтижесіндегі төтенше экономикалық жағдайларға да байланысты туындады.
Қазақстанның көпшілік аудандары етек жайған ашаршылық құрсауында қалды. Орал, Орынбор, Қостанай, Бөкей, Ақтөбе губернияларында себілген астық қатты құрғақшылықтан шықпай қалды, шыққандары жазғы ыстықта қурап калды. Мал өсірумен айналысатын көшпелі және жартылай көшпелі аудандардағы жайылымдар мен шабындықтар толықтай күйіп кетті. Оның үстіне 1920-1921 жылдардағы ұзаққа созылған қатал қыс Торғай уезінде малдың жаппай қырылуына әкеп соқты. Шұбалаң, Майқара, Сарықопа және басқа болыстар да зардап шекті. Ашаршылық құрбандарының, аштан өлгендердің саны күн сайын көбейе берді.
Достарыңызбен бөлісу: |