асатып
мәз болғаны, мүжілген сүйектерді жеке табақ-
қа салып жатңандары бәрі естіледі.
— Ет ңандай тамаша десеңізші, жас ңұлынның еті
осындай-ақ болар,— дейді Көкетай ернін жалап жұты-
нып.
— Тағы тау менен тылсым орманда отырғанда, ак-
маң деймісің, мұндай етті біз жемей кім жейді,— деді
Оразқұл.
— Япыр-ау десейші, бұл жерде тегін жүр деймісің
біздерді,— деп Сейдахмет те ңостап қояды.
Кемпір де, Бекей апай да, Гүлжамал да ең ар жа
ты Момын атай да — бәрі қосылып Мүйізді Бұғы ана-
ның етін мақтады. Тарелкаға ет, тағы басқа тағамдар
салып баланың алдына да әкеп қайта-қайта қойып жа-
тыр. Бала бәрін де кейін қайтарады, тамақ жеуге тәбе-
ті де жоң, баланың сырңаттанып жатңанын көргеннен
кейін мае адамдардың мұнымен ісі болған жоқ.
Бала тісіне тісін қойып өзер шыдайды, кұсып жібер-
меудің барлық амалы да осы сияңты. Оның үстіне, әсі-
ресе Мүйізді Бұғы ананың
ажалына жеткен мына бір
шұбар топ зұлым жандармен алысарға дәрмені жоқты-
ғьша іштей зар шегіп өкінеді. Бүкіл сәби атаулыға тән
бала қиялы осылардан кек алудың өртүрлі жолда-
рын — өздерінің жасаған зұлымдық-хаюандықтарын,
ңылмыс күнөсін мойындатып жаза тартқызудың жол-
дарын ойланды. Әрі-бері ойлана келгенде кемекке бала
хиялы Ңұлбектен басқаны шаңырудың жолын таппа-
ды. Сонау бір боранды түнде жас шоферлармен осылар-
дың үйіне түнеген солдат
киімімен келген Ңұлбектея
басқаның бұларға өлі келмейді. Бұл баланың өмірікдө
көрген іштей сенген жалғыз адамы — Оразңұлға іпа-
масы келер, бар ңылмысын көзіне шұқып айтар осы
Ңұлбек ңана.
...Баланың шақыруымен өзінің жүк машннасьшсн
вырғытып, ңолындагы автоматын көлденең ұстаган
Құлбек кабинадан қарғып түсті...
— Көне, ңайда өлгілер?
— Міне, мына жақта отыр.
Бкеуі жүгіріп келді де, Оразңұлдың үйінің есігін
шалқасынан ашты.
— Отырған жерлеріңде тырп етпеңдері Қолдарың-
ды көтеріңдері — деді сұсты үнмен, табалдырықта
тұрған Ңүлбек автоматын кезей беріп.
Барлығының үрейі үшып кетті.
Қорқыныштан қақ-
806
қан ңазықтай отырған-отырған жерлеріндө мелшиіп
қалды. Ауыздарына салған еттері не әрі кетпей, нө бері
кетпей, ңолдарында уыстап алған майлы сүбө дө сол
қалпынша, аузы-бастары ағал-жағал, өздері мае, ңы-
быр етуге халдері жоң.
— Кәне, тұр орныңнан, хайуані — деді Ңұлбек ав-
томатын Оразқұлдың шекесіне тақап. Оразңұл ңалш-
ңалш етіп, не
айтарын білмей кекештеніп, Ңұлбектің
аяғына жығылды.
— Аяй көр мені, аяй көр! Өлтірмеші, тым болмаса
тірі ңалдыршы, ме-ме-мені...— деп кемсең-кемсең етеді.
Бірақ Ңұлбек болар емес.
— Шық бермен, мұнда! Біткен жерің осы! — деп
Құлбек Оразңұлды майқұйрықтан бір тепті де, орны-
нан тұрғызып далаға шығуға мәжбүр етті.
Сол отырғандардың барлығында үн-түн жоқ, үрей
қалмаған, бірінің соңынан бірі аулаға шыңты.
— Тұр анау ңабырғаға! — деді Ңұлбек Оразңұлға
бұйырып.— Мүйізді Бұғы ананы өлтіргенің үшін, оның
баласы жоқтарға бесік тасыған мүйізін ңырықңаның
үшін — саған
өлім жазасыі
Оразқұл етбетінен жата кетіп, еңбектеп, иттей қың-
сылап, ентігіп:
— Өлтіре көрмеші мені, менде бала да жоқ қой, бү-
кіл әлемде қу баспын, я ұлдан, я ңыздан тұлдырмын...
Мұның әлгі жұрттың бәріне ежірейв қарайтын ку
пи ңайда кеткен, бос кеуде, қорңак,
иттің өзі боп шың-
ты. Мұндай су жүректі өлтіргеннен не шығады.
— ЗЕарайды, өлтірмей-ақ ңояйың,— деді бала Ңұл-
бекке,—бірақ осы адам бұл маңайдан көзін жоғалтсын,
ешуаңытта жүзін көрсетпейтін болсын, қарасын батыр-
сын, бұл жерге керегі жоң адам. Тез көтсіні
Оразқұл орнынан әзер тұрып, ышқырлығын көте-
ріп,
алды-артына ңарауға қорңып, галифе шалбары да
төмен түсіп, беті ңабарып, ңарны салбырап, сенделө ба-
сып кете берді. Біраң, Ңұлбек оны тағы тоңтатты.
— Солай тұра тұр, біз саған ең ақырғы сөзді айта-
мыз. Сен өмір бойы бала көрмейсің, сен дүниедегі ңані-
шөр, жексұрын адамсың,
бұл жердө саған ешкімнің
мейрімі түспейді, сені тау да, тас та, орман да, ағаш та,
ең ар жағы бір тал шөп те жек көреді. Сөн барып тұр-
ған фашистсің! Кет енді, жалтырат табаныңды! Мәңгі-
баңи ізің жоғалсын, тай енді, тайып тұр.
Оразңұл алды-артына қарамай тұра жөнелді.
Достарыңызбен бөлісу: