берді. Сейдахмет осы кездері стакандарға арақ құя бас-
тады.
— Арақтың командирі өзім боламын,— деді мәз
болып, бұрыштағы самсап тұрған бөтелкелерге иек қа-
ғьіп қойып.
Ең соңынан Момын атай кірді үйге. Шалдың бүгін-
гі қалпы күндегі көз үйренгеннен де тым бишара, сор-
лы кәрінді. Кібіртіктеп босаға жактан орын іздей бер-
генде, шонжар кара Кэкетай шалға ізет көрсеткен бо
лып қасына шақырды.
— Бері келіңіз, бері, ақсаңал.
— Рахмет, шырағым, осы жер де болады, біз өзі-
міз ғой,— деді Момын барғысы келмей.
— О нэ дегеніңіз, осы үйде сізден жасы үлкен кім
бар? — деп Көкетай өзі мен Сейдахметтің арасынан
шалға орын ңағыстырып отырғызды.— Ал, аксақал,
бүгінгі сіздің сәтті ңадамыңыз үшін ішейік. Бірінші
сөзді езіңіз айтыңыз!
Шал әлденеден қысылып, жөткірінген болды.
— Осы үйдегі тату-тәттілік үшін,— деді шал, үні
зорға шыіып,— бірлік бар жерде тірлік бар! Бақыттың
тұғьіры бірлік, балаларым!
— Дұрыс айтасыз, сөз бслғаныңа! — деп, бәрі бірге
кслпаштап, стакандағыларын қағып салды.
— Оу, бұныңыз не, аңсаңал, болмайды, болмайды,
кызың мен күйеу балаңа бақыт тілеп отырып өзіңіздің
ішпеуіңіз қалай? — деп Көкетай өзі зорға отырған
шалды ңыстай жөнелді.
— Енді бұлардың бақыты үшін болғасын, амал
жох, ңайтейін,— деді шал абыржып.
Өзі тола стаканды түбіне дейін тартып жібергені
отырған жұрттьщ бәрін таң қалдырды, енді көзін тас-
тай жумып алып басын қалт-құлт шайңай берді.
— Міне, енді жарасты.
— Ой, біздің шал басқалардай емес, мықты ғой.
— Жарайды, шалың жарайды.
Жұрттың бәрі риза, бәрі де шалды маңтап, марапат-
тап, мәз болып күліп жатыр. Үйдің іші ысып, ауа та-
рылып барады. Жүрегі алай-түлей әулігіп бала дөңбек-
шіп, не ңыларын білмей зорға жатыр. Екі көзін таро
жұмып алған, мынау бір мае орданың ортасында әбіге-
рі шықты. Олардың пысынай стырып, тамаң жегені,
кеу-кеулесіп майлы ңолдарымен стакан соғыстырғаны,
Мүйізді Бұғы ананың етінің майлы жерінен бір-біріне
Достарыңызбен бөлісу: