124
Түнеугі январь ішіндегі сүргінде Қазанғап жылқысындағы құла шолақ тайлы бием
жоғалып кетіп еді. Нашар адам, қарауға атым болмай қойып едім. Жаңада Тұз қалаға бара
жатсам, бір қара биеге қосақтаулы бір құла шолақ бие тұр. Қарасам, жануар өз бием.
Қуанғаннан іш-міш жоқ биемді үйге алып келдім. «Қажы келмей дауға жарымайды» деген
ып-рас екен. Артымнан өзіміздің Әбілқас қажы қуып келіп, «бие менікі» деп жатып дау
салғаны. Сол жерде қажы төбелесем десе де төбелеспей, жанын берем десе де жанын
алмай Құлмырзаның алдына алып барған соң бие менікі болып шықты. Биемнің қасында
байталдай кер тайы бар еді. Қажекеңнің иманына тапсырып, сол тайымды сұраймын,
әлеумет! Қажы Құдайдан қорықса, тайымды берер деген үмітім бар. Бермесе, Құдайға
шүкір,
ақ соттың мырзалары бар ғой, солардан қалсам арманым жоқ.
Достарыңызбен бөлісу: 
