Ақын туралы лебіздер

Ақын туралы лебіздер

Алжаспады ақылдан бүгінде кім?

Бүлінудей бүлінді мына заман,

Бүлінді деп, сен, бірақ, бүлінбегін!

Шығарған даңқыменен атын көпке.

Қашанда, туған топырақ, сені іздесем,

Ғажайып, кездесемін Ақылбекке.

Сенің де көкірегіңнен шығып тасқын,

Ұмтылған кең далаға толқындарың

Теңіз бол, сонда өзіңмен иықтаспын.

Жыр көшін таланты жоқ тарта ма адам?

Сен де бір ақынысың қазағымның,

Намысын ел-жұртыңның арқалаған.

Өлеңнің рухы берік бар қамалдан.

Құрыштан құйып жазған сөздерінде

Жүк жатыр дүйім жұртың тарта алмаған.

Жыр-тәңірі сол сәт қолын созды да алдан.

Шырқырап шындықты айтам деп жүргенде,

Қиянат шектің кейде озбырлардан.

Елдіктің күйін толғап, жыр арнайсың.

Қайран жұрт- қазағымның тіл-тірлігі,

Тағдырын ту қып, інім, сыналғайсың.

Шабыт бол сексенде де сарқылмаған.

Әлі де жарты ғасыр жыр жаза бер,

Сүйсінер жас пен кәрі, жар тыңдаған.

Өзіңді өлеңдегі жақын дедім.

Бақыттың дариясында қалықтай бер,

Қадірлі акын інім, Ақылбегім!

О, жан-досым, екеумізді қандай нәрсе бөледі?!

Адал жаңың мөлдір, таза өлеңіндей екен-ау,

Сендей досқа адал көңіл әрқашан да сенеді.

Ортақсың сен мына өмірде мен басқан әр қадамға.

Досым, бірге қанат қақшы, аяқ басшы ертеңге,

Сендей жансыз өмір сүру қиын шығар маған да.

Адал досы бар адамның қуанышпен таңы атқан.

Мен бақытты адам болсам, борыштымын өзіңе,

Табиғаттан айналайын сендей жанды жаратқан!

Екеумізді бірдей күтіп тұр алдан.

Бақытты жан боларына сенем мен,

Өнерде де аттамаса кім ардан.

Кездесе алмай жүрсек те біз жыракта,

Жүргендейміз күйіп-жанып бір отқа.

Өмірде де, өнерде де досыңсыз

Жету қиын шын бақытқа, мұратқа.

Жалт береді талай жалған жолдасың.

Нағыз достық суымайды ешқашан,

Сен арқылы ұқтым соны өз басым.

Ертеңге бастар ел көші.

Қостанай – қымбат казынам,

Қазақтың сұлу өлкесі.

Шарладым, түгел шарладым.

Жаманға жүрек ауырды,

Жақсыға жанды арманым.

Оймақтай жырда ой тұнар.

Өлкеңнің асыл мұрасы –

Бойыма жиған бойтұмар.

Кеудемде менің мол ағын.

Тобылда туса жыр-сәби,

Обағаныңа орадым.

Асылдың қалған тегі бар.

Қостанай қайыспайды ғой

Азамат Ақылбегі бар !!!

Жаңа күймен шабытыңа кос дарын.

Дұшпандардың не дейтінін білмеймін,

Білетінім, бір қуанды достарың.

Қуан, досым, түлесін бір таза арың.

Айналаңды әнге бөлеп думанды,

Асыр салсын бала-шаға—базарың.

Өкінбе де болмай жатса уақытың.

Жұбан соған, аман тұрса от басың,

Қуан соған, бірге болса Бақытың.

Асыл ойдың аспанында самға сан.

Не бір досты табарыңа сенем мен,

Ниетіңнен дәл осынау таңбасаң.

Тағы айтамын, құтты болсын босағаң.

Күле қарап құлан иек тандарға,

Қос шынардай қосағыңмен қоса ағар!

Жыр тумаса арындап

Өлең деген ананың бөбегі едік.

Ақылбек-ау, арындап жыр тумаса,

Ақын боп бұл дүнияға неге келдік?

Мал-дүние, шен-шекпеннен зырлай қаштық.

Жыр қонған жырым басқа бақ қонбайды,

Содан жұрт өсектейді тұрмастай қып.

Айға да албырттықпен атылғанын.

Ақын бір атылмаған вулкан тауы,

Ішінде лапылдаган жатыр жалын.

Кей досым сырттай үркіп, түңіледі.

Шын ақын тірісінде ұмыт қалып,

Өлген соң өлместей боп тіріледі.

Әулиекөл.

Сезімнің шоғын мүмкін бе жүру үрлемей?!

Сені мен менің қаныма сінген касиет,

Жақсылықтарды жырласа деген тіл-көмей.

Өмірден мынау еншімді мен де қалаймын.

Бойында дархан дарыны бардай Мұхтардың,

Ойында мәңгі жатталған жыры Абайдың.

Баққұмар жандар емеспіз айға атылған.

Өмірдің өзі секілді бір күй шертетін,

Жырынды оқып, жаныма шабыт шақырғам.

Шалқар ойларды жүрсің ғой жырға түйіп те.

Армандас едің, арланбас едім, ақын дос,

Көз салсам сонау сен тұрған тұғыр-биікке.

Жасық болма дедің сен, мен егілсем.

Өлең дедім, көлеңдедім алдыңда,

Сенем дедің, демедің-ау тегін сен.

Көп те шығар, еркелеттің, сезбедім.

Бүгін біз де ойға шомдық өзің боп,

Сылып тастап сылқымдықтың бездерін.

Мен де бүгін мерген ойлы бөрімін.

Төменіне отырғызбай келесің,

Өзің шыққан шырыны мол төріңнің.

Бірге жүрген уақыт бір ертегі.

Неге мені қимай тағы қоштастың,

Ерекпін-ау, керекпін-ау мен, тегі.

Күнде көрем «Қырмызы мен Мықтарды».

Өзінді ұстаз тұтқан нашар мен болып,

Мықтыларға бердім Олжас, Мұхтарды.

Науырзым.

Ақылбектің жүріп өткен жолдары бар нұрлы, ізгі.

Замандасқа сырын айтып жүрген жігіт кешегі

Маржан нұрдан бүгін, міне, Пирамида тұрғызды.

Шырқау шыңға шыға алмайды асқар таудан аспаған.

Үйден безіп, еркін кезіп Әулиекөл даласын,

Еңбек жолын "Жеңіс туы" газетінен бастаған.

Отты жырмен оқырманын ораушы еді жалынға.

Шырай беріп ширатып ет поэзия бөлімін,

Сол жылдары біздің Ақаң "Коммунизм таңыңда".

Қай істе де берекелі, ерекше еді орамы.

Төл баласы Өнер менен Мәдениет мырзаның,

Қызметіне Ақаңдардың айтсак көңіл толады.

Әлі талай зиялыны жазарына сенермін.

Азаматы Ақаңдардай болу керек бірегей,

Ақынынан бұл жалғанда әкімдері көп елдің.

Заманға сай, ойларға бай өрелі жыр өресің.

Әулиекел әуелетсе дарыным деп даңқыңды,

Қостанайың қиналғанда қолтығыңнан демесін.

Ардақтаған ақынды

Ақын сөзі қалады ғой нақыл боп.

Ақсұлудай акын туған өлкенің,

Жарык жұлдыз жалғасындай Ақылбек.

Жітіқара – туып-өскен мекенің,

Осы жерден білдің өмір не екенін.

Жақсы ұлда жаттық болмас деген бар,

Бәрі бауырың, жоқ бұл жерде бөтенің.

Ел де сені қарсы ап жатыр күлімдеп.

Осы жазған бір-екі ауыз шумақты

Алшы, бауырым, ұсынған бір гүлім деп.

Жітіқара қаласы.