Аймауытов Ж. Қартқожа романы.
Мен табиғатты сүйемін. Мен шынайы поэзияны сүйемін.
Абай мен Қасымды қанша оқысам да менің сусыным қанбайды. Қайталап оқи бергім келеді, оқи бергім келеді. Мен Құрманғазы мен Дәулеткерейдің күйлерін тыңдағанда өзімді өзім ұмытып кетемін. Махамбет жырының әр сөзінің астынан дүрсілдеген ат дүбірін, қарыш- құрыш сілтескен найза, қылыш үндерін естігендей болам. О, қасиетіңнен айналайын, қазақ жері. Осының бәрі сенің топырағыңда өсіп, өнген кереметтер емес пе...
Қазақы ауыл және ауылдың қара домалақ баласы жайлы.
Соқпақбаев Б. Менің атым Қожа.
.... Қайран Ата мекен!!!!
Ата мекенім, сенде менің барым қалды. Нәрім қалды. Сенен барыңды алдым, нәріңді алдым.
Ата мекен, мен сені бір перзентің ретінде бар жәнтәніммен сүйдім, күйдім, еркеледім, еріңе отырдым! Сенде кешегі империя әкелген аштығым қалды.
Ата мекен, ақ мекен, киелі мекен, ұранды мекен, қыранды мекен жатсам – тұрсамда есімнен бір шықпайды! Көде бозды, ақ бидайлы, күреңселі, еспе бидайықты, көк сақал шилі, бозғанақты көлді, күрең тобылғылы, нар қамысты, исі мұрныңды жарып, кеудеңе гаусар тыныс беретін жусаны мен қызыл көк шағыры жарыса өсетін, аққу –қазы қалықтаған сенің ұлылығыңды көзім тірісінде сүйемін, құшақтаймын, аунаймын!
Достарыңызбен бөлісу: |
