ызалы қолы уақытынан кеш сермегендей, адуынды мінезбен Кенжебектей
ұландарын
қайрап,
түйреп
өтеді.
Шығарма сәтті аяқталған. Пессимизм біздің буынға түскен буынқұрт, жазушы осыны
жақсы ұғады. Ата сертке, қазақтың жомарт жүрегінің дұғалы лебізіне иланады.
Батасы
ердің
көгермейтінін
біледі.
Жазушының стиліндегі төкпелі жырдай алақұйын сөйлем легі, асқақтап шапшитын
елірме пафос ерен рух қанатын байлайды, жайдақ аттай сылбырлықпен ел мен
жердің аңысын шертіп, қазақтық кемел дүниетанымға бөктіреді. В.Шукшин: «Мен
«телеграфтық стиль» дегенді білмеймін, тартпайтын әңгімені ғана білемін» депті.
Достарыңызбен бөлісу: |