С.Т. Шацкий 1905 жылы басшылығымен шағын
қызметкерлер тобы ұйымдастырылды, балалармен тәжірибелік жұмыс
істеуде, түрлі жобалау түрлерін белсенді түрде қолданды. Бақылаушылық
пен эксперименттік негізі және қажетті білім берудегі түрінен
құралады.Практикалық (В.А. Герд) тәжірибелік-сынау, (А.П. Пинкевич)
табиғи- ғылым, (Б.Е. Райков) зерттеушілік, тәжірибелік-көрсетуші әдіс, (К.П.
Ягодовский) зертханалық әдіс сабағы, деген көптеген анықтаулы келеді.
1925 жылы Ресейде кітап аудармасы шыққан соң, В.Х. Клипатрик білім беру
мен әлеуметтік-педагогикалық жобалау педагогикалық іс-әрекеттің арнайы
қалпы ретінде ауқымды таралды.
1931 жылы ЦК ВКП(б)ның қауылысы бойынша, жобалау әдіске тоқтау
қойылды, өйткені ол «оқушыларға білім берудегі жүйесінде нақты оқу
курсында білуге мүмкіншілік бермеді», Ресейде бұндай әдіс жарты ғасыр өз
бетінше қолданбады. Алайда шетел мектептерінде белсенді және табысты
жетілді. АҚШ, Ұлыбритания, Бельгия, Израиль, Финляндия, Германия,
Италия, Бразилия, Нидерланд және тағы басқа көптеген елдерде
гуманитарлық ойлардың білім берудегі Дж. Дьюи мен жобалау әдісі ХХ
ғасырда үлкен танымалдылыққа ие болды.
Жобалау түсінігі кеңес уақытындағы педагогика ғылымына А.С. Макаренко
қолданды, педагогикалық ойлаудың логикалық негізін жасаған. Тұлғаны
тәрбиелеу мақсатының негізінде жобалау сонымен қатар тәрбиелеушінің
мүмкінішілігімен нақты сәйкестілігі жайында айтылады. Г.П. Щедровицкий
1968 жылы «Педагогика и логика» атты еңбегінде, өз уақытында әлемді
таңғалдырмай, 1994 жылы ғана түгелімен басып шығарды.
ХХ ғасырдың 70 жылдарында жобалау компоненті педагогикалық іс-
әрекетінің жүйесі
(Н.В. Кузьмина) болып ерекшеленді. Педаготың
терминологиялық аппараты «педагогикалық жобалау», «мұғалімнің жобалау
іс-әрекеті», «педагогикалық жоба» оысндай түсініктермен толтырылды.
Бұндай жағдайда жобалау объектісі болып мазмұны, педагогикалық іс-
әрекетінің әдісі мен қалпы болып идеалды құралы болып табылды.
