Төлеш пен Игілік
Төлеш пен Игілік Нарима апайдың көршісінің балалары.
Апайдікіне жиі келіп тұрады. Игілік сөйлеп тұрды.
– Нарима апай, бірдеңе айтсам, сіз Төлешке айтпайсыз ба?
– Не айтайын деп едің?
– Жоқ, сіз айтыңызшы, Төлешке, тіпті мынадай да айтпайсыз ба? – деп, Игілік шынашағының тырнағын көрсетті.
– Жарайды, айтпай-ақ қояйын, – деп Нарима апай оның не айтпақ болғанын білгісі келді.
– Мен кешегі кәмпиттердің бәрін де өзім жеп қойдым. Төлешке бергенім жоқ, сіз оған енді айтпайсыз ғой, иә?
Кеше Нарима апай дүкеннен кәмпит әкеле жатып, «мынаны өзің же, ал мынаны Төлешке бер» деп Игілікке екі кәмпит беріп еді.
Игілік «жарайды» деп, томпаңдай басып кеткен. Әлгі сөзіне қарағанда, екеуін де өзі жеп қойған. Нарима апай аз үнсіз тұрып қалды да:
– Бүгін кешегіден де тәтті кәмпит әкеліп саған апарып бер деп Төлешке беріп жіберіп едім, – деді. Игіліктің көзі шатынап кетті.
– Апай,рас айтасыз ба?
– Рас.
– Әй, Төлеш, сені ме бәлем? – деп Игілік жөнеле берді. Нарима апай оны тоқтатып алды.
– Сен, немене, төбелескелі барамысың?
– Маған берген кәмпитті ол неге жеп қойды?
– Кеше сен жеп қойған соң, ол да жеп қойған шығар. Әй, бүгінгі кәмпит тәтті-ақ еді-ау! Сырты күміс қағазбен қапталған.
Нарима апай кәмпитті мақтаған сайын Игіліктің іші удай ашыды. Ол аз үнсіз тұрды да:
– Мен енді Төлешке берген кәмпитті жемеймін, өзіне апарып беремін, – деді.
– Басқаның адал болуын тілесең, өзің де адал бол. Адамгершілік деген сол. Менің кеше Төлештен саған кәмпит беріп жіберіп едім деген сөзім жәй сөз. Төлеш сендей емес, біреудің сыбағасына қол сұқпайды, апарып береді.
М. Дүйсенов
Автобуста
Автобус тоқтайтын аялдамаға келді.
Көп ұзамай көк автобус келіп тоқтай қалды. Екі есігі бірден ашылды. Адам да көп. Бірі мінсе, бірі түсіп жатты.
Алдыңғы есіктен апам екеуміз ішке кірдік.
– Мұнда отырыңыз, – деп менен үлкендеу екі бала анама орын ұсынды.
– Рахмет, балалар, – деді анам отырып жатып.
– Апа, рақметті не үшін айттыңыз?
– Кішіпейілділігі үшін. Сен де солардай бол. Үлкенді сыйла. Сонда үлкендер саған рақмет айтатын болады.
Сәлден кейін базарға жеттік.
Ә. Шынбатыров
Достарыңызбен бөлісу: |