Қайырымды балалар
Сәулет пен Келбет аулада доп ойнап жүр. Ыстықтан быршып, терлеп-тепшігендеріне қарар емес. Келбет допты Сәулетке қарай лақтыра беріп, тоқтай қалды. Екі көзі қалықтай ұшып жүрген қарлығаштарда.
– Ананы қарашы, әне?
Сәулет көкке қарады. Қарлығаштар төмен құйылып, кеудесімен жер соға жаздап барып, қайта көтерілді. Екеуі біраз қарап тұрды. Қарлығаштар шырылдап ұшып жүр.
– Ой, – деді сүрініп кеткен Сәулет тізесін сипалап, – әне, ана балапанды қарашы.
– Қане, қайсы, қай жерде?
– Әне. Байқа, басып кетпе.
Келбет келіп, қарады. Кіп-кішкентай тұмсығын жерге тіреп, қызыл шақа жатыр. Көздерін ашып жүріп, дір-дір етеді. Сәулет балапанды алақанына салып көрді.
– Ұядан ұшып түскен ғой, – деді.
– Тірі ме?
– Иә, тірі сияқты.
– Бізден қорқып тұрған шығар.
– Онда ұясына салайық, – деді де, сатыны әкеліп, үйдің қабырғасына сүйеді.
Балалар балапанды ұясына салды. Ұяда тағы үш балапан бар екен. Бәрінің аяқтарын қылмен матап тастаған.
Мына балапан тентек екен.
– Оны қайдан білдің?
– Ұядан жайдан-жай құлай ма?
– Сәулет пен Келбет сатыны алды. Қарлығаштар ұяға қонды. Манағыдай емес, көңілді. Көкке көтеріліп, балалардың төбесінен екі-үш айналып өтті.
Б. Данабеков
Достарыңызбен бөлісу: |