Шешімі: Шұғаның қазасы, иесіне жетпеген хат.
«
Кейіпкерлері: Шұға - Есімбек байдың жалғыз қызы, төрт ұлдың ортасында өскен ерке қыз. Өзі ақылына көркі сай «Шұға де-
се, Шұға еді-ау!» дегізген сұлу да тәрбиелі қыз, жасы 16 шамасында.. «...ақ құба, талдырмаш, көзі қап-қара,
үріп ауызға салғандай еді. Ажары қандай болса, ақылы да сондай. Жеңілдік дегеннің не екенін білген емес.
Жүрген жүрісі, сөйлеген сөзі қандай, бүртүрлі паң еді-ау...»
Зәйкүл - ажарлы, шырайлы, бірақ өзіне ұнатқан адамғға шыға алмаған. Шұғанң тілеуін тілеген жеңгесі,
қорқақтау.
Әбдірахман - оқыған, көзі ашық жігіт. Тек білімімен ғана емес, өзінің бірсөзділігімен де адамгершілігі доғары
екенін танытады. Учитель болып жұмыс істейді. Шұғаны шын сүйген, 20 жас шамасындағы кедей баласы.
Есімбек - Шұғаның әкесі, бай адам. Беркіімбайдың әкесінің нағашысы, жаппас руынан шыққан жомарт, қо-
нақпаз адам деп суреттеледі.
Базарбай - Қасымжанның туыс інісі, Есімбектің қойын бағушы, хат жеткізуші жас жігіт.
Қазақбай - Әбдірахманның әкесі, кедей адам.
Айнабай - екі елдің арасына от салып жүретін адам. Қызы Күлзипаны Әбдірахманға қосқысы келген арам ойлы
бай, Әбдірахманға өтірік жала жауып, жер аудартады.
Күлзипа - 17 жас шамасындағы орта бойлы, қара сұрлау, тік қабақ, сұстаныңқырап тұратын жан. Әбдірах-
манды ұнатады.
Маржанбике - жеңгелік қызметті атқарушы, Күлзипаның жеңгесі.
Қасым(Қасымжан) - сиректеу сақал-мұрты бар, қара бұжыр, 40-тан асқан сөйлемпаз адам, әігімелеуші. Бұл
оқиға болған кезде өзі Әбдірахманмен құрдас 20 жаста, досы болған екен.
«
Маңызды деректер: «Шұғаның белгісі» жол қысқарту үшін әңгімелесіп келе жатқан екі жолаушының әңгімесінен басталады. Бірі -
Қасымжан, екіншісі - автордың өзі. Күн сәскелікке жақындаған кез, астында тапал торы ат, жолдасында қаркер.
«Шұғаның белгісі» кезінде «Тарғыл өгіз сойған» деп аталған, бүгінгі шыққан ауылдары -«Ерекең»
