Сауытбек. Қайдам?
Акбөпе. Мен ендігі жерде бәріне көнген адаммын.
Сауытбек. Менің де көретін теперішім аз болмас, амал қанша көтерем.
Түн түрілін, таң қылаң берс бастайды.
Екі ғашық сүйісіп тұрып қалған.
Ақбөпе (Сауытбектің құшағынан ақырын сытылып шығып). Қош, Сауыт!
Сауытбек. Қош! Он бес күннен соң кездесеміз.
Ақбөпе. Тезірек келсе екен сол күн.
Сауытбек (Ақбөпені құшақтап сүйіп). Келеді. Несімен келеді, не сыйлайды екеуімізге?
Ақбөпе. Жақсылық сыйлайды, Сауыт!
Сауытбек. Рас айтасың. Бөпеш! Сол күні екеуіміз қол ұстасып, көз көріп, құлақ естімейтін жақты бетке аламыз.
Ақбөпе. Соған жетейік, Сауыт!
Сауытбек. Құдай қаласа, жетеміз.
Бесінші көрініс
Оңаша тігілген отау үй. Әлсіз сәуле шашқан шам түбінде Тантай отыр шоқиып. Ішке Ақбөпені ертіп жеңгесі Алтынай кіреді. Тантай айылын жимайды.
Достарыңызбен бөлісу: |
