Әлім. Бүгін – кеш. Ертең болсын!
Тәттігүл(қорқып кетіп). Жезде, қойыңыз, ашынғаннан айтылып жатқан әңгіме мұның бәрі. Ашумен қатты кетіп қалып жүрмеңіз енді. Оспан – біздің бетіне қараған бес тасымыз. Қайда барады дейсіз қиқайғанда, көнеді, көндіремін.
Балқия. Көндір. Сонда мен де жездеңнің бетін бері қаратамын.
Тәттігүл. Сөйтіңіз, тәте! Қыз – сіздердікі!
Балқия. Бәсе!
Әлім мен Балқия кетеді.
Тәттігүл. Ал, не таптың енді қасарысқанда? Өзіміз деп жүрген кісілерді бездірдің де тындың.
Оспан. Барсын.
Тәттігүл. Тегін кеткен жоқ па деп қорқамын мен соларды. Әлім жездем ширығып бара жатқан сияқты. Қатты өкпелеп кетті.
Оспан. Ширықсын. Өкпелесе, көшке берген тайлағын алсын.
Тәттігүл. Сондай қырсыққан сөз неге керек екен? Қыздың Ерланы саған қарайтын құрылыста істейтін көрінеді, мені әйелім, махаббатым десең, жұмыстан шығар да жібер, кетсін келген жағына. Сонда Зәуре жездемдердің Ерланына қосылмай, қайда барады?
