Сәбит. Сонда қалай?
Шаншар атай. «Шартты» мына балалардың өздері жазған.
Сәбит. Мұнысы қызық екен...
Шаншар атай. Мен бұлардан аузыма қай сан түссе, соншама шертпек ап жүрсем, өздері мынаны жазып әкеп: «Ата, осыған келісейік», - деді, көндім. Бүгін бұлар осы «Шартта» жоқ әбестік жасады. Мен де соған орай жаза қолдандым.
Сәбит. Бұлардың әбестігі, сіздің жазаңыз қандай сонда?
Шаншар атай. Бұлардың әбестігі – қауынға түсті, менің жазам – өз алғандарын өздеріне көтертіп қойып отырмын. Бар әңгіме осы.
Сәбит. Әбестік-ақ екен. Жазаңыз да орынды, сыйымды.
Шаншар атай. Сұрағың бітті ме, балам? Бітсе, ендігі сауал менен болсын. Сен: «Орынды, сыйымды» дейсің, бригадирің: «Мұның – қылмыс» дейді. Мұның қайсысына сенеміз біз сонда?
Сәбит (атайға). Сіздікі жөн. Солай ма, балалар?
Балалар. Солай.
Сәбит. Ал, онда, Мұсеке, сіз айтыңызшы, мұның несі қылмыс?
Мұсатай. Жо-жо. Б-былай...
Шаншар атай. Мұсатай, тұра тұр сен біраз. Басқармада тағы бір сұрағым бар: Інстәт бітірген баласың ғой сен осы, ә?
Достарыңызбен бөлісу: |
