Тәттігүл. Мейліңіз онда.
Балқия. Жақсы.
Балқия кетеді.
Тәттігүл (өзіне-өзі). Балқия тәте, сені қойшы! Әлім жездем үшін бәрі! Сол кісі болмаса, етік тұрмақ калош ұстатар ма едім мен, сенің қолыңа? Ал, жезде, алдымен етік кетті үйіңізге, енді Зәуре барады келін болып. Оспанға оқтын-оқтын дүрдиіп қалатыныңыз болушы еді, түстіңіз-ау ақыры қолға. Бізді енді ешқандай құдай алмайды.
Зәуре келеді.
Тәттігүл. Қызым, не жалғызбысың? Ерлан қайда?
Зәуре. Келе алмады.
Тәттігүл. Немене, ұялып келмеді ме? Дәу де болса, ауылдың баласы болды ғой оның.
Зәуре. Иә, ауылдың баласы.
Тәттігүл. Бәсе-бәсе, өзім де солай ғой деп ойлап едім. Ауылдың баласы де.
Зәуре. Ауылдың баласы болса несі бар?
Тәттігүл. Несі болсын? Ұялшақ, ынжық болады олар. Әке-шешесі текті адамдар болса, бір сәрі, әйтпесе, құрығанымыз. Айтып ауызға алғысыз біреу шығар ол пәле?
Зәуре. Мама, тегін тергеп қайтесіз? Ерлан маған ұнаса, жетіп жатыр емес пе сізге?
Тәттігүл. Сен әлі түкті де білмейді екенсің, қызым. Жігітің кім өзі? Оқи ма, жұмыс істей ме, жоқ, әлде, рәкет немесе ұры ма?
Зәуре. Мама, қай-қайдағы пәлені айтқаныңыз сонша! Ерлан – құрылысшы.
Тәттігүл (кекесінмен). Құр-рылысшы!.. Өйтіп әспеттегенше қара жұмысшы демейсің бе оныңды. Қайдан тауып жүрсің сен оны?
Достарыңызбен бөлісу: |