112
III
тарау. Ортагасырлык, философия
жеті, он бір, он екіге бөлінуі ибн Мискавейхтің кітабында көрсетілсе, ат-Тусиде
ол он екіге бөлінеді.
Жан ішінде теориялық және тэжірибелік сананы
теріс көру мен тілек-
ті қамтиды. Ибн Мискавейхке қарағанда ат-Туси эділдікті тәжірибелік санаға
жатқызып, жақсылықты әділеттен жоғары қойып, махаббатты одан да жоғарыға
қояды. Ибн Мискавейх Аристотель сияқты адамның сегіз жаман қасиетін жэ-
не қорқыныш пен қайғының себебін түсіндіре келе, олардан арылу жолын
көрсетеді. Соған қоса ибн Мискавейх олардың арасында байланыс бар екен-
дігін түсіндірмейді. Оны өзіне ат-Туси алады. Адамгершілік - жеткіліксіздік,
жанның үйлесімде болмауы. Аристотель мен ибн Мискавейх
жанның қайғысы
рухани күштің таратылуынан десе, ат-Туси этикалық төмендеуден дейді. Сон-
дықтан қайғы жан күшінің таратылуы, жан күшінің жетпеуі, сана жағдайының
нашарлауы сияқты үш себептен болуы мүмкін. Осыдан шығатын қорқыныщ
қайғы мен нашарлаудан туындайды.
Ат-Туси жан ауруының: есінен тану, қарапайым надандық,
терең надандық
сияқты ең маңыздыларын топтап көрсетеді.
Есінен тану - жанның шындық пен өтірікті ажырата алмауы. Мұндай жағ-
дайда адам дұрыс та, бурые та бола алмайды жэне оған ережені түсіндіру керек.
Қарапайым надандық - адамның бір нәрсе туралы білімінің жетіспеушілігі.
Ол кезде адам өзін білімді санап, әрі қарай ізденбейді. Оның емі оған адам тек
материядан тұратындықтан емес, ойлау арқылы адам болып саналатынын ескер-
ту керек, ол жануардан да жаман қасиет, жануарға бул кешірімді, ал адамға жоқ.
Терең надандық адамның бір зат туралы білімінің жеткіліксіздігінен шығады.
Ат-Туси бойынша, ол - емделмейгін ауру.
«Ашу», «қорқақтық» жэне «қорқыныш» - адамның күшінен ауытқуы; бірін-
шісі - артылу, екіншісі - жетпеуі, үшіншісі - нашар болуы. Дэл солай тэн қүштарлы-
ғының артуы,
құштарлықтың артып кетуі, еріншектік, құштарлықгың жетіспеуі,
қайғы мен көре алмаушылық, қүштарлықтың нашарлауы. Көре алмаушылық ибн
ат-Туси үшін бір адамның екінші адамның игілігінен айырылуына құштарлығы
жэне ол игілік ешкімге жатпауы. Ол таза қызғаныштан басқа, ол кезде адам өзінде
жоқ игілікті біреумен бөліскісі келеді.
Ат-Туси қоғамды өмірдің табиғи іргесі дейді, себебі адам қоғамның бірі жэ
не ол өзінің тумаларымен қатынасын көрсетіп отырады. Достық пен махаббат
оның ішкі теориясының басты себебін құрайды. Бірақ сонда да өзінің этикалық
«Аусаф эл-ашраф» кітабында ол өз еркімен тақуалықтан бас тартады. Ол мис-
тикалық
тәжірибе бар деп айтпайды, оның бар күші осы түсініктің интел-
лектуалды бағасы мен рационалды формасына бағытталған. Яғни Туей шиит
ойшылы болған. «Сопылық» - Туси үшін адамды тазартатын жеке жол. Оған
Құдайға жақын болса жетуге болады. Ол үшін сопы Шариғат пен Сүннет арасы-
ның айырмашылығына шек қоймауы керек. Жаратушыға толықгай бағыну, со
пы өмірінің бэрінде Жаратушымен кездесу үшін саяхат жасайды. «Мәртебелі-
лердің сипатында» ол адамның рухани жетілуін бөледі жэне жанның адамгерші-
лік жағдайын да алтыға бөледі.
Бірінші кезең - тылсым саяхатқа дайындық, адамның сенімді, ниеті мықты.
Құдайға шынайы көңілмен бара алуы керек.