ғана шындық сияқты көрінетін шығар, сірә. Енді әлдебіреу осы екі дін күй- реп тынып, үмытылып қалса, жұрттың бәріне жақсы болар еді дейді. Ғалымдардың едәуір бөлігі мәдениет дегеннің өзін ділге жүғатын кеселге, адам организміне еніп кететін вирусқа балайды. Олар өзін жұқ- тырған адамның денесінде жүріп көбейеді, біреуден екіншісіне жұғып, өз «қожайынының» есебінен қоректеніп, күш-жігерін түгеседі, тіпті кейде оны өлтіріп тастайды. Паразитке одан бір ғана нәрсе қажет: өзін келесі біреу- ге жұқтырғанша жүре түрсын, ал жүқтырған соң, мейлі, өмірем қапсын. Адамдардың басына мәдени үғымдар да тап осындай жолмен енеді. Олар көбейіп, адамнан-адамға көшеді, ақырында, жұқтырушыны әлсіретеді, ал кейде өлтіріп тынады. Әлдебір идея - мәселен, бұлттың арғы жағындағы христиандық жұмаққа немесе жер бетіндегі коммунистік жұмаққа сену - адамды осы нанымды тарату жолында бар күш-жігерін сарп етуге тіпті өмірін қиюға итермелейді. Осы көзқарас тұрғысынан, мәдениет - бір адам- дардың басқаларды қанауға арналған дуасы емес (марксшілдер солай ай- туға бейім), кездейсоқ келетін әрі өзін жұқтырып алғандарды жегідей жеп, езіп-жаншитын психикалық паразиттер кеселіне ұшырауы. Мүндай төсілді кейде «меметика» дел атайды. Осы тұжырымдама мәдениеттер эволюциясын түрлер эволюциясына ұқсатады. Органика- лык эволюция органикалық ақпараттық бірлік репликациясы арқылы бе- рілсе, мәдени эволюция да «мемдер» дел аталатын мәдени ақпараттық бірлік репликациясына негізделеді. Өзінің мемдерін - жүқтырушы пай дасына ма, әлде соның есебінен бе, бәрібір табысты түрде өндіріп-өсір- ген мәдениет нығайып, салтанат құрады. Гуманитарлардың көпшілігі меметиканы менсінбейді, бірақ оның туған ағас ы - постмодернизмге бас шұлғиды. Постмодерншілер мәдениеттің
